Varen met Jagers op Vis. deel 7
Zo is het halen en meteen zijn wij op weg naar huis. Als we door de fjorden stomen, kijk ik eerst over mijn schouders, voor ik met een loods praat..... alsof ik een Sovjet dekknecht ben. Daarna de Noorse zee, waar we door een zuidwester storm door elkaar worden gesmeten, door golven die rechtstreeks uit de Atlantische oceaan komen en over vijf duizend mijl zijn opgebouwd.. De gok berichten beginnen weer te lopen. Daarna de romantische berichten. Het is voor iedereen zwaar . Een matroos vertrouwt zijn vrouw toe... Hoe langer ik weg ben , des te zwaarder valt het. Een stoker is het er grondig mee eens. Wij zijn nu in een race gewikkeld om de markt te halen. We kunnen weer Wick radio ontvanger, op de Radio telefonie band. We vragen een gesprek aan met de reder en hij geeft permissie om de stoom druk te verhogen, om meer snelheid te halen, om de betreffende markt te halen. De bemanning vertelt mij dat het opvoeren van de stoomdruk gevaarlijk is.. Maar ze zeggen er niet bij voor wie. Is het gevaarlijk voor de machinisten.? Dar is voor mij een vraag ? Of alleen de machine ? Het kan mij ook niet meer zo veel schelen.... zolang het voor mij maar niet slecht is. v Nu mogen we ons gaan wassen en scheren. We wassen geen kleren op de thuis reis. We verzamelen ons in de mess-room, met roze gezichten en tien jaar jonger, Wij komen laat in de avond binnen., net op hert nippertje. Wij willen van het schip af, we willen weer wat vrijheid. We willen weer comfortabele bedden. We willen onze gezinnen zien. En we willen gezamenlijk wel iets gaan drinken. Sommigen van de manschappen zijn zo wanhopig, dat zij al van boord af klauteren, als wij de door de sluis varen. Tijd is kostbaar. We hebben maar 48 uur........ vier getijen .... Om naar het kantoor te komen voor de afrekening, en waar in we alles moeten doen, wat gedaan moet worden. En ik heb bericht gekregen dat ik me moet melden bij het Marconi kantoor.. En gedurende deze weinige dierbare uren, moeten we er weer voor zorgen dat we terug zijn hier in het dok en weer in de rij gaan staan voor eieren en bacon en wat we nog aan uitrusting nodig hebben,. Dan weer aan boord stappen en weer terug racen naar de Arctische wateren, Als dat geen uitbuiting is.... vertel mij het dan, wat het dan wel is. Na een paar uur slaap in de Vliegende Engel Mission, ontmoet ik weer enkele leden van de bemanning bij de uitbetaling. Daarna lopen we naar de hoek van de West Dok laan en Hessle straat voor een borrel en een praatje in de Rayner's pub, voor ik naar huis ga. In de pub, gaven de mannen een drankje weg aan een jonge knul, die aan het einde van de bar stond . Zij vertelden mij dat hij de enige overlevende was van de trawler Norman. De Norman was ongeveer een jaar geleden verloren gegaan ....in Oktober 1952... bij Kaap Farewell op Groenland. Zij was op de rotsen gelopen en de bemanning kon niet de reddingboten te water laten. Het schip maakte een slingering en zij dachten dat het schip om zou slaan. In paniek sprongen zij overboord en trachtten zij om de wal op te klimmen. Maar de stroming verhinderde dat en zij lieten hierbij het leven. Hulp kwam een paar uur later. Maar op dat moment was hij de enige overlevende. Die knaap aan het einde van de bar, had de rots vast weten te houden. Na dat ongeval heeft hij geen zee meer gezien, volgens de mannen. De tragedie was, dat de Norman die dag niet zonk. Toen er hulp kwam, zat zij nog steeds vast op de rotsen. Als de bemanning aan boord was gebleven, zouden zij allen gered zijn geworden., was de conclusie van de mannen. Dat ie de gouden regel, vertelde mij de oude matroos. Blijf op het schip, tot de laatste minuut. Niemand had mij dat ooit eerder verteld. Ik leer er iedere dag weer iets bij.. Toby's eigenlijke marconist was terug van verlof en ik moest dus van boord. Ik ging naar Manchester om schoon goed te halen. Daarna was ik weer terug in Hull, op het kantoor van de Marconi maatschappij, in afwachting van een ander schip.. Ik was een van de groep van marconisten die rond hingen bij het kantoor, lachend en gekheid makend en wandelend naar en van het koffie huis, wat om de hoek lag. Mijn nieuwe vrienden waren marconisten van kleinere vaartuigen, Zij boden hun diensten aan bij Marconie en onder anderen ook aan bij Hellyer Brothers en United Towing Zij waren van een ander maaksel, dan de normale marconisten.. Na mijn reis op de Carthusian, had ik groot respect voor hen. Ik kenden er al een paar van van mijn radio opleiding in de Brook's bar in Manchester. Die knul die daar staat, die lange blonde, is Clive Knaggs Ilkley. Hij zat op het Bridlington college, voor hij bij ons kwam in de Brook's bar.. En die donkere knul bij hem is Angelo Parez. Hij is een Spanjool. Hij houdt van dit soort leven.. Die jonge knul in dat mooie bruine pak, die met een stropdas om, is de marconist van de Hildina. Hij is op het moment niet zo blij, want de klerk heeft hem net verteld, dat de Hildina na een reis, wordt overgeplaatst naar Fleetwood. En daarom wil die knaap zo vlug mogelijk van dat schip af, want hij is net getrouwd met een grietje uit Hull. Maar de klerk vertelt hem... Als jij deze reis vanuit Hull doet en de volgende van uit Fleetwood, het ons tijd zal geven een verlof te regelen ... en dan zal je waarschijnlijk de Kerstdagen thuis zijn. Het zou mij niet kunnen schelen als ik uit Fleetwood zou moeten vertrekken. Uit Manchester is het vrij gemakkelijk. In feiten heb ik daar geprobeerd een plaats te vinden, voor ik naar Hull kwam. Ik was eens een dagje uit in Blackpool. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om ook eens Fleetwood te bezoeken en stapte bij een van de trawler maatschappijen binnen voor een baan. Maar de bedrijfsleider keek mij aan in mijn tropen maatpak en een opzichtige Singapore das en schudde zijn hoofd. Ik denk niet, dat u zich thuis zou voelen op een trawler, .....was zijn commentaar. Gelukkig zijn ze bij de Marconi maatschappij niet zo kieskeurig. De knaap met dat zwarte krul haar en vette bakkebaarden tot aan zijn kraag, is de zelf benoemde aanvoerder van de groep. Hij staat mij sinds in binnen ben gekomen, op te nemen. Nu begint hij tegen mij te spreken. Heel veel mensen komen hier naar toe... vertelt hij mij. Maar zij blijven niet. Maar jij lijkt mij er een , die dat wel doet. Jij lijkt op ons. Het schijnt een compliment te zijn. Maar ik maak mij zorgen. Ik wil geen vetkuif zijn. De klerk roept mij nu. Hij vraagt mij of ik geïnteresseerd ben voor vrachtboot uit Newcastle. Die neem ik. De rottigste roest boot in de haven zal beter lijken als een luxe hotel aan de wal. Maar de vetkuif springt op en protesteert. Hij vertelt de klerk dat ik een trawler man ben. En kan niet zomaar worden overgeplaatst naar een koopvaardij schip. Zij betalen alleen maar lage lonen.. vertelt de vetkuif mij.... en daarom nemen wij niet de grote schepen. De anderen bevestigen dat. En ik ben het met hen eens. Als je in Hull bent, doe het op de Hull manier. Dat is mijn motto. Later kom ik tot de ontdekking dat de meesten van deze bijzondere groep , speciale papieren hebben. Zij zijn niet gekwalificeerd, om dienst te doen op grote schepen. Daarom werd ik er uitgepikt.. wordt vervolgd. Vreemdeling<< Vorige Volgende >>
Geplaatst op 05-10-2014 en 1656 keer gelezen
Like dit 971 Liked