Varen met Jagers op Vis. deel 12
Voor de tweede keer in een week, verschuift Ernie zijn pet en krabbelt op zijn kale hoofd. De praatjes houden nu op.. Ik zoek discreet het inter-scheep kanaal af. Geen van de schepen die ik hoor, schijnen bij ons in de buurt te zijn. En er is ook niets van scheepvaart te zien.. En als het schip zou zinken, is er geen directe redding aanwezig. En er is ook geen reddingboot waar we in kunnen klimmen. Wij hebben schepen nodig die naar ons toekomen..... maar dan ook direct. Maar als wij een nood oproep uitzenden, zullen onze moeilijkheden publiekelijk bekend worden.. Alle vissers gemeenschappen zullen het weten en ook de eigenaar. En nadien, zelfs als het schip wordt gered, zullen er vragen worden gesteld.. Praatjes zullen de vissersvloot overstromen en het visserij dok van Hull zal een niet te stoppen stroom zijn van Chinese fluister praatjes.. De bemanning zal worden beschuldigd en iedereen aan boord van de Milyna weet dit. Het is een spel., .....je moet nu eenmaal je baan op een schip verdienen.. Er zijn massa´s mensen, die naar je baan uitkijken. Een goede naam is alles.. Momenteel,.... op de Milyna, .... zijn reputatie en carrière´s een gok. Ernie staat in gedachten tussen twee grote problemen. Eén is de veiligheid van de bemanning ....... de andere is hun reputatie. Ga naar beneden en trek veel warme kleren aan, .....zegt hij mij.... en kom dan hier terug.... maar wel vlug. Toen ik naar het achterschip liep, zag ik dat iedereen normaal aan hun taken bezig waren. In de hoofd hut zag ik de stuurman die drijf materiaal uit een kast haalde en ze op de tafel opstapelde. Dit drijf materiaal was ongeveer 60 centimeter in het vierkant, met grijplijnen aan de zijkanten.. Op elk stuk drijf materiaal stond met grote letters gedrukt..... Drijfvermogen voor acht man. De stuurman hield er een omhoog. Kijk hier eens , Sparks... schreeuwde hij..... Moet je eens voorstellen dat we met acht man hier aan hangen.! Ik klom weer de ladder op bij de kombuis, waar de kok bezig was om eten klaar te maken voor de bemanning, die vermoeid binnen kwamen, na hun werkzaamheden. Toen ik in de buurt van de koksmaat kwam, die bezig was de bemanning te bedienen, zei hij tegen mij... het schip gaat zinken, Sparks. Zijn sten was vol ongeloof. Ik knikte naar hen en zei... ja., ik weet het, .......maar geloofde het niet. Het leek mij allemaal zo onwerkelijk.. Terug in de radio hut, was er niets veranderd. Vertrouwde berichten knerpten uit de ontvangers. De zender zoemde. Het was er warm en knus, Het schip maakte niet veel slagzij meer. Er was een onjuist gevoel van veiligheid. We zouden ten onder gaan tijdens een storm in de Noordzee. Ik dacht bij mijzelf.... Zo is het, zoals het er nu uit ziet . Ik ben vaak verwonderd, Nu wist ik het.....en ik voelde mij heel ontspannen. Beneden deks, in een andere wereld, was de bemanning fanatiek bezig kolen te verplaatsen in de achterzijde van het visruim. Zij moesten bij de open bielzen zien de komen, om ze vrij te maken van kolen en de biels platen weer te sluiten en het water er uit te pompen. Zij trimde en her trimde het schip en wisselden elkaar regelmatig af voor een verfrissing en een rust periode. En op de brug hield Ernie zich rustig. En op he\t laatst viel alles toch nog mee. De pompen waren vrij en de bielzen werden leeg gepompt. Het schip werd weer recht getrimd en we waren weer onder weg naar de Witte zee.. Nu begon het wijzen met de vinger en ernstige beschuldigingen werden geuit. Het was maar net goede afgelopen. Zo was het nu altijd. ! Maar niemand wist het. Het was de 1e December 1953.. De beschuldigingen zijn eindelijk afgelopen en we zijn weer aan onze normale werkzaamheden.. We bevinden ons ten oosten van de Orkney eilanden. En we staan in de rij voor Wick radio, of er nog berichten voor ons zijn. De radio operateur van Wick radio breekt plotseling de verbinding af en vertelt ons om de oproep en stand-by frequentie uit te luisteren, naar een nood oproep.. Ik schakelt het meteen door naar de luidspreker in het stuurhuis zodat de bootsman alles kan volgen.. Op de oproep frequentie schreeuwt de schipper van de Velia tegen Wick radio, dat de nood oproep afkomstig was van de trawler Hildina. Zij viste bij ons in de buurt, 50 mijl N.t.W van Sule Skerry. Ze sleepte in een westelijke koers. Ik kan nog steeds de rook van het schip aan de horizon zien. Wij hebben de trawl gekapt om haar te gaan helpen.. Ik sta in de deur van radio hut met de bootsman en een van de matrozen te roken en te luisteren naar het drama.. De andere matroos staat aan het roer met een sigaret in zijn mond en staat ook ernstig te luisteren. Het is de eerste reis van de Hildina vanuit Fleetwood. Zij was op 26 November overgeplaatst vanuit Hull naar Fleetwood, Slechts vijf dagen geleden. En die pas getrouwde marconist was bij haar aan boord. Het verhaal krijgen wij met stukjes en beetjes te horen. De Velia rapporteert op het laatst , dat zij acht man heeft opgepikt. De Velia is een zusterschip van de Hildina. Zij komt ook uit Fleetwood. De beide schepen behoren toe aan de rederij J.Marr en Zonen. De schipper van de Velia verneemt het relaas over de ramp van de overlevenden en geeft het door aan Wick radio. De Hildina was bij slecht weer vissende, Plotseling liep haar trawl vast op de bodem. Het vast gelopen vistuig trok het schip over een kant. Vervolgens sloeg een hoge golf de waterdichte deur van de accommodatie in. Meer golven volgden, met als gevolg, dat het schip kapseisde.. Een machinist rende de de ladder af van de machine kamer om de machine uit te schakelen. De marconist holde naar de radio hut om een Mayday uit te zenden. De schipper en drie leden van de bemanning probeerden het vistuig los te krijgen. De stuurman en de rest van de bemanning trachtte de boot buiten boord te zetten, in afwachting van de orders.... schip verlaten !. En te midden van dit alles sloeg de Hildina om .....en zonk.. De marconist, machinist, schipper er de drie helpers gingen met het schip ten onder. Toen we door de fjorden stoomden, was Ernie heel ontspannen. Ik kon zelfs met de loodsen praten. En op deze reis hadden de Noorse bos bewoners hun bomen prachtig versierd met kerst verlichting.. Wij voeren door een prachtig sprookjes land.. De realiteit kwam weer bij de Noordkaap. We zijn weer terug in onze visserij routine en het weer wordt steeds slechter.. De Engels trawlers, die hier aanwezig zijn, maken zelf de wet uit.. Een Engelse radio band van schip -naar- wal verkeer, wordt overgenomen voor een onderlinge oproep en beantwoord frequentie. Dat laat alle inter-scheerps kanalen vrij voor geklets over visserij aangelegenheden. Kanaal zes is een duidelijke keus, omdat het dichtst bijzijnde station,wat deze frequentie gebruikt, Humber radio is. Maar op deze afstand kan zij ons toch niet horen. Het is erg handig, want je kunt nu altijd vinden, wie je nodig hebt, als je op kanaal zes inschakelt. Op een van de trawlers uit Grimsby, zit een matroos die een prachtige bariton stem heeft. Iedere Zondag morgen laat de schipper hem op kanaal zes, het “Onze Vader “ voor ons zingen. Dat is altijd een betoverend moment. En wij hebben betoverende momenten nodig. Het weer is ook nog te slecht om te vissen en het verslechterd nog steeds. Hier is een grote vissersvloot verzamelt, uit alle vissersplaatsen in Engeland.... opstekend en weer terug te laten drijven ,om te proberen hun plaats op deze bank te behouden. Maar er staat een een storm met kracht negen en uitschietend tot kracht tien, in een sneeuwstorm. Maar we zitten nu in de sneeuwstorm en zien niets. We maken een vlugge controle. Alle Britse schepen melden zich, Op elke Britse trawler kijken en luisteren de wacht op de brug en in de radio hut.. Ernie kan op de radar niets zien. Radio Vardo zend een nood signaal uit. Een Fins vrachtschip bevindt zich tussen ons in en is gezonken.. En omdat wij de nood golf niet hebben uitgeluisterd, hebben we het nood signaal niet gehoord. Ik frons mijn gezicht. ..Ik voel mij schuldig. En dat doet pijn. Ik had genoeg ontvangers hier, om een nood signaal te ontvangen. De moeilijkheid is, dat wij allemaal gericht zijn op vis en andere dingen uit onze gedachten plaatsen Iedere minuut van iedere dag, hoe het weer ook is, staan wij onder druk on vis te vangen. Maar ik zweer je, dat ik voortaan op de nood golf blijf uitluisteren. Twee trawlers, één uit Grimsby en één uit Fleetwood, slaagden er in de bemanning van het vrachtschip te redden. Achttien mannen en twee vrouwen...... in de meest ondenkbare en verschrikkelijke omstandigheden.. Andere trawlers hielden stand -by en assisteerden met hun zoeklichten, tussen de sneeuwvlagen door. Ze hadden de Milyna niet nodig. Dank God,,, want we kunnen niet zien waar wij zijn.. Wordt vervolgd Vreemdeling<< Vorige Volgende >>
Geplaatst op 05-10-2014 en 1681 keer gelezen
Like dit 979 Liked