Opstaen in tram.
| “Wel drie dûvekaeters, Im, ‘oe ‘eb-ik ‘t non mè’- je?
Zô pasjies gae je op’ewekt de deur ût, je-engselmaa an je-arrem, ‘n dikke knip.
Je mos veul geld mee, je ’a’ ‘êl wat nôdig, zee je teuge me en non kom je berom met ‘n gezicht of dà’-je je leste oortje ‘êt versnoopt.
Is t’r watt voor’evalle?”
“Jae en neen.”
“ ‘Ebbe ze je portemenee ‘erold?”
“Neen jôi.”
“ ‘Iet zô ekketekkerig Im.”
“We zelle êrst mar ‘n bakje doen en dan zel-ik ‘t gelik vertelle.”
Onder ‘t bakje stak ik van wal:
” Je zel me wel kinderachtig vinne, daer ben je ‘n man voor, mar ik stapte de bus in, die was bom- en bomvol.
Ik stong dus in ‘t middepad, dà’-kos iet aars.
Opiens rees ‘n man van ‘n jaer of vêftig op en zee teuge me: ”Mevrouwtje, kom U mar ‘ier zitte.”
Ik zee: neen ‘oor ik blêf wel staen, ik ‘eb ‘n paer goeie biene.”
“Jae, dà’-ken wel, mar ze benne iet mêr zô jong, kom mens, gae non mar lekker zitte, dan ken je deur ‘t raempje kikke….”, zee die en ‘ij trok me zachies an me mouw en zette me as ‘t waere op te bank.
Daer zat-ik mè’-me maa op me schôt en ‘t schaemrôd op me kône.
Dà’s me van me leve nog nôit iet overkomme.”
“Wel, wel Im, non 'è- je ammaar je mond vol as datte de manne en jonges teugewoordig gien fesoen mêr ‘ebbe; dan was ‘t vrooger aars, dà’-benne je-êge woorde toch Im, of iet soms?”
“Benietan, en daer ‘eb ik toch gelik an.”
“Mar non staet ‘n man z’n steetje an jouw of en non deugt t’r iniens niks van.”
“Jae, ‘ij ‘a’ mên geweun motte laete staen, klaer of.”
“Im, maek t’r toch gien ‘alszaek van, je ben toch gien mêd van achttien mêr.”
“Neen, mar ôk nog gien stokoud opoetje.”
- - - - - - - - - - - - - -
Dut speulde zich of, non al weer verscheiene jaertjies ‘eleeje.
Non stae ik t’r iet mêr bij stil en vin ‘t ‘êl geweun en as mè’-veul dinge denk ik:
laet êgelek .. (mên)..mar zitte…!
. |
“Wel drie duivelskaters, Im. Hoe heb ik het nu met je? Zo juist ging je opgewekt de deur uit, je hengselmand aan je arm , een diikke knip.
Je moest veel geld mee, want je had heel wat nodig zei je en nu kom je terug met een gezicht of dat je je laatste oortje hebt versnoept.
Is er iets voorgevallen?”
“Ja en nee.”
“Hebben ze je portemonnee gerold?”
“Nee jòh”
“Niet zo kattig, Im”
“We zullen eerst maar een bakje doen en dan zal ik het gelijk vertellen.”
Onder het koffie drinken stak ik van wal.
“Je zult me wel kinderachtig vinden , daar ben je een man voor, maar ik stapte de bus in , die was bomvol.
Ik stond dus in het middenpad, dat ging niet anders.
Opeens stond een man van een jaar of veertig op en zei tegen mij :”Mevrouwtje, komt u maar hier zitten.”
Ik zei “Nee hoor, ik blijf wel staan , ik heb een paar goede benen.”
“Ja, dat kan wel, maar ze zijn niet meer zo jong, kom mens, ga nu maar lekker zitten, dan kun je door het raam kijken…,” zei hij en hij trok mij zachtjes aan mijn mouw en zette mij als het ware op de bank.
Daar zat ik met mijn mand op mijn schoot en het schaamrood op mijn kaken.
Dat is me van me leven nog nooit overkomen.
“Wel, wel, Im, nu heb je steeds je mond vol dat de mannen en jongens tegenwoordig geen fatsoen meer hebben, dan was het vroeger anders, dat zijn je eigen woorden toch Im, of niet soms?”
“Wel ja, en daar heb ik toch gelijk in.”
“Maar nu staat een man zijn plekje aan jou af en nu deugt er ineens niets van.”
“Ja, hij had mij gewoon moeten laten staan, klaar af.”
“Maak er toch geen halszaak van, je bent toch geen meid van achttien meer.”
“Nee, maar ook nog geen stokoud opoetje.”
Dit speelde zich af, nu al weer verscheidene jaartjes geleden .
Nu sta ik er niet meer bij stil en vind het heel gewoon en evenals met veel dingen, denk ik.
Laat eigenlijk.. (mij) maar zitten ..! |
Of de letters nu groot of klein zijn,
de kunst blijft toch…
tussen de regels door te lezen.
Een visje bakken.
Collectie Fam/Moen-Knoester
Aerdeg tellefoonpreitje.De tellefoon rinkelt, dus neem ik- 'm op en ik 'oor:
“Dag Im, met Siem, ik 'eb twie vraege an je, vraeg ien is: “ è'-je je 'oblokke an...?”
“Jôi, 'eb-stûdie, denk je non 'eus dat ik mè'-'oblokke an in me-'ûs lôp, wat is tat non voor zotte-klap?”
“Non Im, ik vraeg 't taer om, ik ben aars bang dà'-ik op je têne gae staen, want ik 'eb 'n vraeg over de Scheveningse tael en ik weet dà'-je bij jouw mot oppasse, 't ken zô mar verkêrd valle.”
“Zô , je vaert nog al ût, wat is t'r?”
“Neen 'oor Im, ik maek non gien gebbetjies mêr, ik 'eb wat in 't Schevenings dialekt zitte leze.
Ik doch, ik vraeg 't an Im, d'r staet “z'n 'aering braet-taer iet” … en daer begrêp ik niks van.“
“Dà's iet zô moeilek, Siem, 'n bak'aering is zô vet dà'-je d'm in z'n êge vet ken bakke, dus ken êge-lek benae iet mislukke.
Mar lustert Simon, as je urreges gien vrindschop staet te wachte , as je iet wellekom ben, al doe je nog zô je best, dan ken je dus zegge: “z'n 'aering braet-taer iet”.
“Im, zit-tat zô, mar meschien spring ik non van de os op te ezel, mar is 't iet 'n gezegde wat non wel 'êl ouwerwes andoet, of iet soms?”
“Neen, dà'-vin ik iet Siempie , t is 'n 'êl geweun gezegde, die elleke Scheveninger begrêpt”
“Zou je denke Im?
D'r bak-toch gien mens z'n vis mêr in 'ûs.“
“Simon, je raeskalt non, je ken wel merreke dà'-je gien Scheveninger ben, je zel ze de kost motte geve, die achter op t'r urrefje of op t'r balkon, d'r visje staen te bakke.
Zellef bak ik ôk of en toe en bak'aeringe bak ik zô brûn, datte ze lekker knapperig benne, zô kôp je ze mêstal iet 'oor, Siem.“
“Im, bakke ze dan in d'r êge vet?”
“Jôi, 'eb ik non teuge de tellefoon zitte te praete of deur de tellefoon?“
“Stil mar 'oor Im, ik weet as je mè'-jouw over Scheveninge of vis praet, mò'-je op je woorde lette, want je gaet gauw urreges teuge in , daerom ik plaeg mar wat.”
“Simon, je wor bedankt voor je belletje, mar weet je wat-tie van mên zêt:
Allien dôie visse gaen met-te strôm mee”..! |
Aardig telefoonpraatje.De telefoon rinkelt, dus neem ik hem op en ik hoor:
“Dag Im, met Siem, ik heb twee vragen aan je, vraag één is: Heb je je klompen aan?”
“Jòh, kijk uit, denk je nu heus dat ik met klompen aan in huis loop, wat is dat nu voor gekkigheid?”
“Nou Im, ik vraag het daarom, ik ben anders bang dat ik op je tenen ga staan, want ik heb een vraag over de Scheveningse taal en ik weet dat je bij jou moet oppassen, het kan zo maar verkeerd vallen.”
“Zo, je vaart nogal uit, wat is er?”
“Nee hoor Im, ik maak nu geen grapjes meer, ik heb wat in het Scheveningse dialect zitten lezen. Ik dacht, ik vraag het aan Im, er staat ”zijn haring braadt daar niet.”.. en daar begreep ik niets van.”
“Dat is niet zo moeilijk, Siem, een bakharing is zo vet dat je hem in z’n eigen vet kan bakken, dus kan eigenlijk bijna niet mislukken.”
Maar luister Simon, als je ergens geen vriendschap staat te wachten, als je niet welkom bent, al doe je nog zo je best, dan kun je dus zeggen:”zijn haring braadt daar niet”.
“O, zit dat zo, maar misschien spring ik nu van de os op de ezel, maar is het niet een gezegde dat nu wel hel ouderwets aan doet, of niet soms?”
“Neen, dat vind ik niet, Siempie, het is een heel gewoon gezegde, die elke Scheveninger begrijpt”.
“Zou je denken, Im?”
“Er bakt toch geen mens zijn vis meer in huis”
“Simon, je raaskalt nu, je kan wel merken, dat je geen Scheveninger bent, je zult ze de kost moeten geven, die achter op hun erf of op het balkon, hun visje staan te bakken.
Zelf bak ik ook af en toe en bakharingen bak ik zo bruin dat ze lekker knapperig zijn, zo koop je ze meestal niet, hoor Siem”.
“Im, bakken ze dan in hun eigen vet?”
“Jòh, heb ik nu tegen de telefoon zitten praten of door de telefoon?”
“Stil maar hoor Im, ik weet, als je met jou over Scheveningen of vis praat, moet je op je woorden letten, want je gaat gauw ergens tegen in, daarom, ik plaag maar wat”.
”Simon, je wordt bedankt voor je belletje, maar weet je wat die van mij zegt:
Alleen dooie vissen gaan met de stroom mee…” |
Niet slechts anderen moeten een punt op de i zetten,
men moet dat zelf ook doen
en…er verder geen punt van maken
Echtpaar Arie Dirk Knoester en Evertje Spaans.
Collectie Fam.Moen-Knoester
Mên kammenet, mên bedstee.As je an mên zou vraege”Im, wà'-vin jij non ien van de gezelligste dinge in 't leve? “, wel dan zel ik antwoorde : “onder mekander 'n bakje doen en dan wat grappe en grolle”.
Zuks ken non zô leuk in 't Muzee in de 'alleve vleet, as t'r dan 'n paer suppooste rondlôpe, die am-maar in benne om gebbetjies te maeke.
Ze-'ebbe nog al d'r-is 'n stel moppies in voorraed.
D'r zên d'r bij, die benne somtije wat flauw, mar dat is non zô raer, daer zitte me vaek 't arst om te lache.
Ien van de leste die ik 'eoord 'eb, gaen ik jûlie non ôk vertelle.
De suppoost, die-'m vertelde an ons, zên naem zel ik iet noeme, mar ien ding wul ik over d'm kwêt.., .'ij was jaere lang de kaptên van 't Kerrekschip de (H)oop.
Mar zwêg stil, jûlie wete van niks, 'and voor je mond.
“Non de mop, Im”, 'oor ik in gedachte jûlie zegge.
Daer gaet-tie dan:
Aai en Evertje , 'n oud Schevenings ech'paer 'aa'ne op 'n dag bezook 'ekrege van lui ût de-'Aeg, die 'un 'uisje kwamme bekikke.
Ze 'aa'ne nog nôit iet 'n vissers'uisje van binne 'e zien.
Aai was grôs op z'n 'uisje; 't was ôit nog van zên ouwers 'eweest.
Evertje was brandje schôn, alles sting te glanze en te glimme.
As 'n vorst liep Aai met 't bezook deur 't 'ûs.
“Kik 'ier è'-je mên ouwe besstee, 'ier è'-je mên kammenet, 'ier staen ik me-visje te bakke, dus zô 'ezêd mên bak'okje, 'ier è'-je me-douche-rûmte, 'eb ik 'êlemael allien 'emaekt, 'ier è'-je me-môie kae-mer, daer kom ik allien Zundags in.
Zô gong onze Aai mar douwe deur.
De-'Aegenaers wazze nog iet koud weg of Evertje nam Aai effe onder 'ande: “Je mot iet ammaar zegge 'Ier è'-je mên kammenet en 'ier è'-je mên besstee, niks Aai is van jouw allien, alles is van ons saeme, we benne in gemienschop van goedere 'etrouwd”...!
Aai 'oorde 't zô an en nam z'n êge voor z'n leve te betere.
Nae 'n nacht lekker te-'ebbe 'eslaepe stapte Aai 's murreges monter ût z'n bed.
Evertje was doende de ommekantjies te smere.
Opiene morrek ze dat Aai wat liep te zooke, mar wat, dà'-wis ze iet.
Daerom voog ze: “Aai, wat zook je?”
En Aai riep: “Evertje , …ik zook ONZE onderbrook”! |
Mijn kabinet, mijn bedstee.Wanneer je aan mij zou vragen Im, wat vindt jij nu één van de gezelligste dingen in het leven?, dan zal ik antwoorden: onder elkaar een bakje doen en dan wat grappen en grollen.
Zo iets kan nu zo leuk in het Muzee in De halve vleet, wanneer er daar een paar suppoosten rondlo-pen, die altijd in zijn om grappen te maken.
Zij hebben nog al eens een paar moppen in voorraad.
Er zijn er bij, die zijn soms wat flauw, maar dat is nu zo raar , daar zitten wij dikwijls het meest om te lachen.
Eén van de beste, die ik heb gehoord, ga ik jullie nu vertellen.
De suppoost, die hem vertelde, zijn naam zal ik niet noemen, maar één ding wil ik over hem kwijt …hij was jaren lang de kapitein van het kerkschip De Hoop.
Maar zwijg stil, jullie weten van niets, hand voor je mond.
“Nu de mop, Im”, hoor ik in gedachten jullie zeggen.
Daar gaat hij dan.
Aai en Evertje, een oud Schevenings echtpaar hadden op een dag bezoek gekregen van lui uit Den Haag , die hun huis kwamen bekijken .Zij hadden nog nooit een vissershuisje van binnen gezien.
Aai was trots op z’n huis, het was ooit van zijn ouders geweest. Evertje was brandje schoon, alles stond te glanzen en te glimmen.
Als een vorst liep Aai met het bezoek door het huis.
“Kijk, hier heb je mijn oude bedstee , hier heb je mijn kabinet, hier sta ik mijn visje te bakken, dus zo gezegd mijn bakhokje, hier heb je mijn doucheruimte, heb ik helemaal alleen gemaakt, hier heb je mijn mooie kamer, daar kom ik alleen Zondags in.”
Zo ging onze Aai maar door .
De hagenaars waren nog niet koud weg of Evertje nam Aai even onder handen: “Je moet niet steeds zeggen hier heb je mijn kabinet en hier heb je mijn bedstee… niets Aai is van jou alleen, alles is van ons samen, we zijn in gemeenschap van goederen getrouwd…”!
Aai hoorde het zo aan en nam zich voor z’n leven te beteren.
Na een nacht lekker te hebben geslapen stapte Aai ’s-morgens monter uit zijn bed.
Evertje was doende de boterhammen te smeren.
Opeens merkte zij dat Aai wat liep te zoeken, maar wat, dat wist ze niet.
Daarom vroeg zij “Aai, wat zoek je”?”
En Aai riep: “Evertje , ik zoek ONZE onderbroek”! |
Sokke-brei-je.“Wat ‘è-jij ‘n paer pracht sokke an”, wier d’r teuge die van mên ‘ezêd.
“Jae”, zee die en gelik dee die z’n voete strek naer vore en strôpte z’n brookspêpe ‘n beetje op, zôdà’-je z’n sokke goed kos zien.
“Die worre deur ‘n goeie vrindin voor me ‘ebreeje, want Im ken gien sokke brei-je en ze wul ‘t iet lêre ôk”, liet-tie vorders wete.
Justement, zô is ‘t ôk; ik ken de ‘iel iet en netuurlek ‘eb- ik ‘t kenne lêre, mar daer ‘a’-ik geweun gien zin in.
Op school mozze me sokke brei-je op vier naelde; ‘t bôvestikje, dà’-ging, mar o ‘ede, de ‘iel, daer zat-ik mee.
Gelukkig ‘a’-ik ‘n vrindinnetje, die êl ‘andig was en ‘n ‘ieltje brei-je, daer zag ze iet teuge op, dus zôdoende ‘a’ ik - dankzij ‘uur – ôk mên paer sokkies op têd of.
Gemak dient te mens, ietan?
Netuurlek ‘a’-ik toendertêd ‘eboft mè’-zô’n vrindin en non is ‘t weer op’elost voor me, want Knier-tje breit ze voor die van mên in aller’ande kleure, prachteg benne ze en sokke stoppe ‘oof ik ôk iet, want Kniertje ‘oudt in de gaete of t’r gaete in de sokke komme.
Azze ze ‘n beetje dun an de ‘ak of têne worre, neemp ze ze mee en breit-t’r weer nieuwe voete an.
As ik tat an de mense vertel, staen ze d’r van te kikke.
“Gunst”, zee onderlest ‘n ouwere vrouw, “Im, dà’-jij gien sokke ken brei-je, ik moch vrooger de deur iet ût, as-ik naer me vrindinnetje wulde gaen , zonder me brei-werrek.
Ik ‘oor me moeder me nog naerope: “Sien, je mag speule, mar êrst vier neidjies brei-je ‘oor, ik schouw je wae”.
Gelukkeg mos Sien d’r vrindin êrst ôk zô veul neidjies brei-je; die ‘a’ vêf grôte broers, die allemael op oblokke liepe, dus die kozze ‘êl wat sokke an.
Wat ôk ‘n ramp was: die gaste ‘aa’ne somtije knolle in d’r sokke, zô grôt as ‘n vûst en die mozze weer ‘estopt of ‘emaest worre en dà’-wier allemael ‘edaen.
Enkelt die sokke bij’ouwe ‘a’ je al ‘n dagtaek an.
Wat ‘n geluk dà’-ik mar ien broer ‘a’, toe’-‘ik klên was.
Al die ‘iele, dà’-was voor mên ‘n taekstraf ‘eweest.
Neen ik ‘eb iet zôveul mè’-sokke…!
Allien kles je me iet zô gauw van de sokke, volleges die van mên.
‘T zel wel. |
Sokken breien.“Wat heb jij een paar pracht sokken aan”, werd er tegen die van mij gezegd.
“Ja”, zei hij en gelijk deed hij zijn voeten strak naar voren en stroopte zijn broekspijpen een beetje op, zodat je zijn sokken goed kon zien.
“Die worden door een goeie vriendin van me gebreid, want ze kan niet zo goed sokken breien en ze wil het niet leren ook”, liet hij verder weten.
Juist, zo is het ook, ik krijg de hiel niet goed en natuurlijk heb ik het kunnen leren, maar daar had ik gewoon geen zin in. Op school moesten wij sokken breien op vier naalden, het bovenstukje dat ging, maar o heden, de hiel daar zat ik mee.
Gelukkig had ik een vriendinnetje die heel handig was en een hieltje breien, daar zag zij niet tegen op, dus dankzij haar had ik ook mijn paar sokken op tijd af.
Germak dient de mens, vindt je niet?
Natuurlijk heb ik toendertijd geboft met zo’n vriendin en nu is het weer opgelost, want Kniertje breit ze voor die van mij in allerhande kleuren, prachtig en sokken stoppen hoef ik ook niet, want Kniertje houdt in de gaten of er gten in de sokken komen.
Wanneer ze een beetje dun aan de hak of tenen worden, neemt zij ze mee en breit er weer nieuwe voeten aan.
Vertel ik dat aan mensen, dan staat men er van te kijken.
“Gunst”, zei laatst een oudere vrouw, “Im, dat jij geen sokken kan breien, ik mocht vroeger de deur niet uit, als ik naar mijn vriendinnetjes wilde gaan, zonder mijn breiwerk.
Ik hoor mijn moeder mij nog naroepen: “Sientje mag spelen, maar eerst vier naadjes breien, hoor, ik waarschuw je.”
Gelukkig moest Sien haar vriendin eerst ook zo veel naadjes breien.
Zij had vier grote broers, die allemaal op klompen liepen, dus die konden wel wat sokken aan.
Wat ook een ramp was, die jongens hadden soms knollen in hun sokken, zo groot als een vuist en die moesten weer gestopt of gemaakt worden; dat werd allemaal gedaan.
Alleen al die sokken bijhouden had men al een dagtaak aan.
Wat een geluk dat ik toen maar één broer had.
Al die hielen , dat was voor mij een taakstraf geweest.
Nee, ik heb niet zo veel met sokken…
Alleen klets je me ook weer niet zo gauw van de sokken, volgens die van mij.
Het zal wel. |
‘N ‘aeringboer ût Scheveninge
die kos toch zô prachtig môi zinge,
’t gelûd ût z’n mond,
dat zurregde terstond
datte -ze allemael stinge te springe.
Rôdborst.“Kom-is gauw kikke…, ’è, wà’- jammer is tie weer weg.”
“Im, dà’-lap je me non om ‘n denkje, dan mot ik komme kikke en dan ‘oor ik “och ‘ede,’ij is weer weg”.
“Jae daer ken ik ôk niks an doen; ik ‘a’ graeg ‘ewuld dà’- je-‘m ôk ‘a’ ‘ezien, ‘ij is t’r weer”.
“Wie?”
“De rôdborst…..; al ‘n paer weke kik ik, zô of en toe of tie d’r zit en opiens zag ik ‘m zitte, daer op tie grôte stien.
Ik doch, ik zel je gelik rope, mar ‘ij gaet netuurlek êrst alles verkenne”.
Zô gong ‘t gesprek tusse’ ons.
‘T is ‘n ‘artpandje van me mes-se vierrôie borsje en die grôte ronde ôge.
‘IJ zurregt dat-te tûn ôk met-te winter ‘n môi anzicht ‘êt.
Zô zit tie op ‘n tak te schommele, effe laeter bove op ‘t vogel’uisje; daer scharrelt tie op ‘n blompot en dan vlieg tie weer naer z’n lievelingspleisje op tie grôte stien.
Daer ken die tijje zitte kikke.
Ammaar benne rôdborsjies allien, je ziet ze nôit met-t’r bê-je.
Ik doch datte ze geweun in ‘Olland weunde, zeumer en winter, mar die van mên vertelde datte ze vanût de scandinaevische lande ‘ier komme overwintere, dus dà’- klêne spul komp ‘êle endes vliege, ‘oe ‘ouwe ze ‘t vol?
Non ik tat weet, vin ik ze nog anminneger.
‘Oewel ‘t klêne baesspeulertjies benne.
‘IJ is te meesjies de mosjies en de vinkies ammaar an ‘t verjaege en d’r is ete genog voor ze; dus ‘ij ‘oof ‘eus gien ‘onger te lijje.
Ik ‘eb ‘n ‘alleve okelekook ût’e’old en daer paerde’aever in’edaen, vorders ‘n ketting van mangele, meze’bolle, zonnepitte en netuurlek brôd.
Ôk ‘angt-t’r ‘n ût’ezaegd plankje in ‘t medel van ‘n ‘uisje, daer zit an ‘n ‘êzere pen ‘n appel.
Die van mên ‘êt al vaek ‘ezêt, dat-tie appel bevriest en de diertjies daer niks an ‘ebbe, mar ik vin ‘t zô gezellig staen, dus laet mar ‘ange ‘oor.
De takke benne zô kael, zô’n appel fleurt te boel op, mar ‘t allermôiste is en blêf te rôdborst in de tûn.
Ik zou wulle dat-tie
‘n kêr teuge ‘t raem tikte, dan ……….
liet ik-‘m binne en nam-‘m op me schôt.
Dan gaf ik-‘m sukker en klêne kruumpies brôd.
meschien ‘a’ die ‘t tan naer z’n zin
en…. vloog tie ‘t bos iet mêr in! |
Roodborst.“Kom eens gauw kijken… , hè , wat jammer, is die is.weer weg.”
“Im , dat lap je me nu iedere keer dan moet ik komen kijken en dan hoor ik och heden, hij is weer weg”.
“Ja, , daar kan ik ook niets aan doen, ik had graag gewild dat je hem ook had gezien , hij is er weer”.
“Wie?”
“De roodborst…, al een paar weken kijk ik zo af en toe of hij er zit en opeens zag ik hem zitten, daar op die grote steen. Ik dacht, ik zal je gelijk roepen, maar hij gaat natuurlijk eerst alles verken-nen”.
Zo ging het gesprek tussen ons.
Het is een hartpandje van me, met zijn vuurrode borstje en die grote ronde ogen.
Hij zorgt er voor dat de tuin ook ‘s-winters een mooi aanzien heeft.
Zo zit hij op een tak te schommelen, even later boven op het vogelhuisje; zo scharrelt hij op een bloempot, dan vliegt hij weer naar zijn lievelingsplaatsje op die grote steen.
Daar kan hij tijden blijven zitten.
Bijna altijd zijn roodborstjes alleen, je ziet hen niet met z’n tweetjes.
Ik dacht dat zij gewoon in Nederland woonden, zomer en winter, maar die van mij vertelde dat zij van uit de Scandinavische landen hier komen overwinteren, dus dat kleine spul komt een heel eind vliegen, hoe houden zij dat vol?
Nu ik dat weet vind ik hen nog aanminniger, hoewel het kleine baasspelertjes zijn.
Hij is de meesjes, de musjes en de vinkjes alsmaar aan het verjagen en er is eten genoeg voor hen allemaal, dus hij hoeft heus geen honger te lijden.
Ik heb een halve kokosnoot uitgehold en daar paardenhaver in gedaan, verder een ketting van pinda’s, mezenbollen, zonnepitten en natuurlijk brood.
Ook hangt er een uitgezaagd plankje in het model van een huisje, waar aan een ijzeren pen een ap-pel.
Die van mij heeft al dikwijks gezegd dat die appel bevriest en de diertjes daar niets aan heb-ben ,maar ik vind het zo gezelig staan, dus laat maar hangen, hoor.
De takken zijn zo kaal, die appel fleurt de boel op, maar het allermooiste is en blijft de roodborst in de tuin.
Ik zou willen dat hij
Een keer tegen het raam tikte, dan…
liet ik hem binnen en nam hem op mijn schoot.
Dan gaf ik hem suikker en kleine kruimpjes brood,
Misschienhad hij het dan naar z’n zin
en…vloog hij het bos niet meer in! |
We benne mar an ’t vergaere,
‘T is ien en al begeer.
Nog effe en we wulle
van ellek vogeltje ’n veer.
Goeie-murrege.
| “Goeie-murrege Im, alles goed?”
(Wel mense, wà’-klink tat gezelleg.)
“Alles goed, buurman”.
“Mè’-je man ôk alles goed?”
“Jae, 'oor, met-tie van mên is ôk alles goed”.
“Dà’-motte me zô ‘ouwe, Im” en de buurman dee z’n deurtje weer dicht.
Ik morrek, toen-ik zô vorder liep, dat-tat op’ewekte groete van de buurman me goed dee.
‘T klonk zô vertrouwd, zô êge.
In dat ‘Goeie-murrege Im’ zat ‘n klank van ‘n belletje, dat nae bleef klingele.
De-’êle dag deur kwamme d’r ammaar goeie gedachtes bij me naer bôve.
Kom, doch ik bij me-êge, laen-ik-is naer buurvrouw Guurtje gaen kikke, die was onderlest iet zô goed en toen-ik wat laeter bij d’r in d’r kaemertje zat, zee ze teuge me: “ Im, daer ‘è-je goed an’edaen om effe langs te komme”.
Om d’r ‘n beetje op te montere, zee-ik: “ Buurvrouw ik ben iet effe langs ‘ekomme, ik ben binne ‘ekomme” en werendeg, ze mos t’r om lache.
“ Och Im”, zee ze, “laene me mar lache, dà’s goed voor ‘n mens”.
“ Benietan?”, zee-ik.
“Zit je goed in die stoel?”, vroog ze.
“Best ‘oor, buurvrouw, ik zit lekker”.
Laeter, in ‘ûs, mos ik naedenke ‘oe ‘t toch ken dat ‘n goeie-murrege-wens op ‘n ochend zô’n ‘êle dag ken blêve deurklinke.
“’T is goed om goeie gedachtes te ‘ebbe,”, zee me-opoe vrooger, “as je dan ‘s-aeves in je bed lêt ‘è-je gien last van aekeleg’edes…”!
Jae, opoe wulde ôk dà’-je voor ‘t slaepe gaen, ‘n gebedje opzee, mar of ik tat non elleke aevend dee, dà’-weet ik iet mêr zô goed.
Met-tie van mên ‘a’-ik-'t- t’r over dat zô’n dag zô’n draai ken krêge ten goede allien al deur dà’-‘goeie-murrege’.
‘IJ zee: “Je ‘oort ‘t en zêt-‘t vaek teuge mekander en iet ammaar dring-‘t tot je deur ‘oe belangrik ‘t toch ken weze as mense mekander , recht ût ‘t ‘art, al ‘t goeds toewense.
Deur de jaere ‘één zegge we al …. kwaed wordt van kwaed tot erreger…en goed blêft goed”.
Groet.
‘ |
“Goedenmorgen Im, alles goed?”
Wel mensen wat klinkt dat gezellig.)
Alles goed, buurman”.
“Met je man ook alles goed?”
“Ja hoor, met die van mij is ook alles goed”.
“Dat moeten we zo houden Im”, en de buurman deed zijn deurtje weer dicht.
Ik merkte, toen ik zo verder liep, dat dat opgewekte groeten van de buurman mij goed deed.
Het klonk zo vertrouwd.
In dat goedemorgen Im zat een klank van een belletje, dat bleef naklingelen.
De hele dag door kwamen er steeds goede gedachten bij mij naar boven.
Kom, dacht ik bij mezelf, laat ik eens naar buurvrouw Guurtje gaan kijken, die was laatst niet zo goed en toen ik wat later bij haar in het kamertje zat, zei ze tegen mij: “Im, daar heb je goed aan ge-daan om even langs te komen”.
Om haar een beetje op te monteren zei ik: “Buurvrouw, ik ben niet even langs gekomen, ik ben bin-nen gekomen” en warempel zij moest er om lachen.
“Ach Im”, zei ze, “laten we maar lachen, dat is goed voor een mens.”
“Dat is toch zo”, zei ik.
“Zit je goed in die stoel?”, vroeg ze.
“Best hoor buurvrouw, ik zit lekker.”
Later in huis moest ik nadenken hoe het toch kan dat een goedemorgen-wens op een ochtend zo’n hele dag kan blijven doorklinken.
“Het is goed om goede gedachten te hebben”, zei mijn opoe vroeger, “Als je dan ’s-avonds.in je bed ligt heb je geen last van akelige gedachten”.
“Ja, opoe wilde ook dat je vóór het slapen gaan een gebedje opzei, maar of ik dat nu elke avond deed, dat weet ik niet meer zo goed.
Met die van mij had ik het er over dat zo’n dag zo’n draai kan krijgen ten goede alleen al door dat goedemorgen.
Hij zei:”Je hoort het en zegt het vaak tegen elkaar, en niet altijd dringt het tot je door hoe belangrijk het toch kan zijn als mensen elkaar recht uit het hart al het goede toewensen.
Door de Jaren heen zeggen we al…kwaad wordt van kwaad tot erger en goed blijft goed”. |
Groet.
‘N opgewekt goeie murrege,
ge-‘ût as vrindeleke groet,
‘oudt ‘tot in de laete aevend
z’n innig warreme gloed.
Like dit 662 Liked