Pand.
| “Jûlie zegge vaek teuge kindere… pand.
‘Oe komme jûlie daer non zô bij, dat-‘oor ik nurreges, allien op Scheveninge”.
Dat zee ‘n vrindin van me, die bûte op ‘t platteland weunt.
Non wulde ik iet gelik op te grôte trom gaen slaen en ‘t beaeme: zô van “ Jae, dà’s echt Scheve-nings.”, want êrlek ‘ezêd, daer was ik non iet zô zeker van.
Dat-‘eb ik in de lôp d’r tij-je wel of’elêrd.
Ze vinne mên nog al opschepperig as ‘t om Scheveninge gaet.
Dus zee ik : “ Trien, ik zou ‘t iet wete of allien de Scheveningers d’r kind pand noeme;
Ik ‘a’ d’r nôit iet over nae’edocht, ‘t is zô geweun, nietan?
Mar deur ‘uur gong ‘t zô of en toe deur me gedachtes.
‘Oe komme ze d’r toch bij?
‘T was ‘n vraeg tot op ‘n aevend ik wat spulletjies zat op te rûme en ouwe kaerte en brieve nae te kikke, die van mên moeder vandaen wazze ‘ekomme.
Op iene, och gêtje, kik tan, daer ‘a’ ik-‘n dôpkaert in me-’ande met mên naeme d’r op.
Me-moeder ‘a’ die van al d’r kindere bewaerd.
Dà’s êl wat jaertjies ‘eleeje, doch ik bij me-’êge.
Ik zat te kaert te bekikke as of ik ‘m voor ‘t êrst in me leve zag.
Ôk te achterkant ben ik gaen zitte leze en daer ben ik blij mee, want wat lees ik daer non..?
As dat kindere kos’baere pande benne, an de-’ouwers toevertrouwd..!
Kik, non denk-ik datte me ‘t daer van ‘ebbe op’edaen en ‘t zô in de omgangstael benne gaen ge-brukke en daerom bevoorbeeld zegge : “ Kom mar ‘ier ‘oor, pand”.
Zou dat-tan allien op Scheveninge d’r achterop ‘ebbe ‘estaen?
Dà’-weet ik iet.
‘Ierdeur zat-ik-‘n beetje te mêmere en gong ‘t deur me-‘ôfd:
Wà’-zou ik graeg ‘n lief ding wulle verpande as me-opoe nog-is ‘n kêrtje teuge me zou zegge: “Kom mar gauw binne, pand, dan zel opoe ‘n lekkere komme anês-mellek voor je maeke, mè’-veul sukker en ‘n plak kook mè’-butter”.
Mar dà’-ken non ienmael iet.
‘T is net wat-tie van mên onderlest zee:
“Im”, zee die, “al is ‘n mens nog zô rik.., ‘t verleeje is iet te kôp”. |
“Jullie zeggen vaak tegen kinderen…pand.
Hoe komen jullie daar nu zo bij, dat hoor ik nergens, alleen op Scheveningen”..
Dat zei een vriendin van mij , die buiten op het platteland woont.
Nu wilde ik niet gelijk op de grote trom gaan slaan en het beamen: zo van “Ja, dat is echt Schevenings”, want eerlijk gezegd, daar was ik nu niet zo zeker van . Dat heb ik in de loop der tijden wel afgeleerd.
Men vindt mij nog al opschepperig wanneer het om Scheveningen gaat.
Dus zei ik “Trien, ik zou het niet weten of alleen de Scheveningers hun kind pand noemen, ik had er nooit over nagedacht, het is zo gewoon, vindt je niet”.
Maar door haar ging het zo af en toe door mijn gedachten.
Hoe komt men er toch bij?
Het was een vraag tot dat ik op een avond wat spulletjes zat op te ruimen en oude kaarten en brieven na te kijken, die van mijn moeder vandaan waren gekomen.
Op eens, och jeetje, kijk dan, daar had ik een doopkaart in mijn handen met mijn naam er op.
Mijn moeder had die van alle kinderen bewaard.
Dat is wel wat jaartjes geleden, dacht ik zo.
Ik zat de kaart te bekijken alsof ik hem voor het eerst in mijn leven zag.
Ook de achterkant ben ik gaan lezen en daar ben ik blij mee, want wat lees ik daar nu..?
Dat kinderen kostbare panden zijn, aan de ouders toevertrouwd..!
Kijk, nu denk ik dat wij het daarvan hebben opgedaan en het zo in de omgangstaal zijn gaan gebruiken en daarom bij voorbeeld zeggen “Kom maar hier hoor pand.”
Zou dat dan alleen op Scheveningen er achterop hebben gestaan ?
Dat weet ik niet.
Hierdoor zat ik een beetje te mijmeren en ging het door mijn hoofd:
Wat zou ik graag een lief ding willen verpanden als mijn opoe nog eens een keertje tegen mij zou zeggen: “Kom maar gauw binnen, pand, dan zal opoe een lekkere kom anijsmelk voor je maken, met veel suiker en een plak koek met boter”.
Maar dat kan nu eenmaal niet.
Het is net wat die van mij laatst zei: “Im”, zei hij, “al is een mens nog zo rijk …het verleden is niet te koop”. |
Eigen kinderen opvoeden is een plicht,
van een ander..liefde.
Schevenings interieur.
Fotot Interieur Volksopvoeding
Prôpere Meuje MienD'r was, nae de sturrem, zô veul blad 'evalle, dà'-ik bij me-êge doch: kom laet ik mar-is wat weg vege.
Ter2êl ik zô an 't bezeme was 'oorde ik, in gedachte, mên opoe zegge;
"As vrouwtje Vûl' an 't vege is dan lache alle 'ookies“.
Dà'-gaf mên stof tot naedenke.
Vûl, daer mozze ze vrooger op Scheveninge niks van 'ebbe.
Mense lief, d'r wier wat of'eboend en 'eschrobd.
Me-meuje Mien, die zette de stoele - ze glomme je dan tegemoet - schûn teuge de richel.
Je moch t'r dan iet op zitte voor 't Zundag was.
Op Vrêdag sting d'r 'êle 'ûs op z'n kop.
Ze 'a' liever gien bezook op t'r werrekdag; ze 'a' 't te druk.
Op te keukeplank sting 'n rij panne te blinke.
Die gebrukte ze nôit, mar stinge as sier.
Ze poeste ze wel elleke week.
In de grôtste pan 'a' ze d'r spaerpot.
Ik moch tat wete want ik was vaek bij me-meuje Mien, zô'ezêd kind an 'ûs.
Ze 'a' môie spulletjies en zô'n dikke traplôper mè' van die môie kopere traproeie.
An de muur, langs te trap, 'inge kopere borde; daer kos je je mè'-gemak in spiegele.
Wat ôk 'n pronkjewêl was?
D'r theetaefel, neen êgelek d'r theekasje; mè'-geslepe glas, net kristal en achter dat glas sting 'n Chi-nees theeserreviesje; zô dun, je kos deur de kommetjies 'eenkikke.
Meuje Mien liet me dat wel-d’r-is zien, mar iel zellef 't kommetje vast.
Gelik 'a' ze; zô'n serrevies was peperdier.
Me-meut was iet echt arrem, maer wel zûnig.
Ze gebrukte bûte voor de kezêne gien vim, mar dee zand op 'n boendertje en zô schuurde ze 't schôn.
Och, och, wat was ze prôper.
In de gang, onder de kapstok, sting 't varreke en blik altêd klaer voor de kruumpies, die nog mosse valle.
Neen, bij meuje Mien wier d'r iet 'elache deur de-'ookies en bij mên non ôk iet, want ik ‘eb met 'n nieuwe bezem 'eveegd en je weet ....nieuwe bezems vege schôn. |
Propere tante Mien.Er was na de storm zo veel blad gevallen , dat ik bij me zelf dacht: kom laat ik maar eens iets wegvegen.
Terwijl ik zo aan het bezemen was, hoorde ik in gedachten mijn opoe zeggen ”Als vrouwtje Vuil aan het vegen is, dan lachen alle hoekjes”.
Dat gaf mij stof tot nadenken.
Vuil, daar moest men vroeger op Scheveningen niets van hebben . Mensenlief, er werd wat afgeboend en geschrobt.
Mijn tante Mien, die zette de stoelen - ze glommen je dan tegemoet – schuin tegen de richel. Je mocht er dan niet op zitten, voordat het zondag was.
Op Vrijdag stond haar hele huis op zijn kop.
Liever had zij geen bezoek op haar werkdag; ze had het dan te druk.
Op de keukenplank stond een rij pannen te blinken. Die gebruikte zij nooit, maar stonden als sier.
Maar zij poetste ze wel elke week.
In de grootste pan had zij haar spaarpot.
Ik mocht dat weten, want ik was dikwijls bij haar, zo gezegd kind aan huis.
Ze had mooie spulletjes en zo’n dikke traploper met van die dikke koperen traproeden.
Aan de muur, langs de trap, hingen koperen borden; daar kon je je met gemak in spiegelen.
Wat ook een pronkjuweel was?
Haar theetafel, nee eigenlijk theekastje met geslepen glas, net kristal en achter dat glas stond een Chinees theeserviesje, zo dun, je kon door de kopjes heen kijken.
Tante Mien liet mij dat wel eens zien , maar hield zelf het kopje vast.
Gelijk had zij, zo’n servies was peperduur.
Ze was niet arm, maar wel zuinig.
Ze gebruikte voor de kozijnen geen vim, maar deed zand op een boendertje en zo schuurde zij het schoon.
Och, och, wat was zij proper .
In de gang onder de kapstok stond het stoffer en blik -stel altijd klaar voor de kruimels, die nog moesten vallen.
Nee, bij tante Mien werd er niet gelachen door de hoekjes en bij mij nu ook niet , want ik heb met een nieuwe bezem geveegd en je weet.. , nieuwe bezems vegen schoon. |
Collectie Fam.Moen-Knoester
Badmeester Arie Knoester moest ook hier iedere dag de vlag hijsen.
Collectie Muzee Scheveningen
Vlag op ‘t Kur’aus.“De wind staet pal ût zê, zie je ‘t Im?”
“ Ik zien ‘t iet, mar ik voel ‘t wel.”
“Je ken ‘t zien ôk, kik mar” , en die van mên wêst naer de vlag, die ôk as windwêzer voor d’m dient, bôve op te koepel van ‘t Kur’aus.
Ik zie ‘t non ôk, de vlag staet strek landinwaers.
‘IJ steekt prachtig of teuge ‘n zacht blauwe ‘emel.
We kikke vaek naer de vlag; ‘ij spreekt ons an as we langs lôpe en dà’-komp nogal-is voor omdat we d’r zô dich’bij weune.
Ik voor mên zou gien môiere plek kenne bedenke voor de rôd-wit-blauwe vlag, as bôve op te koe-pel van ‘t Kur’aus.
Daer ‘êt-tie de rûmte om te wappere en as je de Baddesweg ofkompt, zie je-‘m al ût te vorte.
De vlag van onzere voorvaedere, die van alle ‘ollanders is.
Denk mar is, as je-in ‘t bûteland ben en je ziet onze driekleur, mensekindere, of je femilie van mek-ander ben; zô stae je dan met-te mense te kalle, enkelt en allien omdat ze ôk zô’n vlaggetje op t’r auto ‘ebbe.
Nog effe over die vlag op ‘t Kur’aus.
As ik jûlie non vertel dà’-mên opa d’r elleke dag voor mos zurrege dat-te vlag wapperde bôve op te koepel van ‘t Kur’aus en voor Zonsondergang de vlag mos binne’aele, dag in dag ût.
Dà’-zat bij z’n werrek inbegrepe, want opa was badmêster in dienst bij Maetschappij Zêbad en dat klusje van de vlag mos-tie d’r bij neme.
Zô was tat vrooger; gien extra centje, dat ‘a’ je mar te doen.
Ik denk dat opa d’r ôk iet zô teuge an keek as ik non.
Urreges ‘eb ik nog ‘n kiek van d’m, waer die doende is met-te vlag en ‘ij staet t’r lachende op, ik bedoel mar.
Non is ‘t netuurlek iet zô dat as ik ‘n rôd-wit-blauwe vlag zie. dà’- ik dan ammaar an me voor-vaedere denk.
Ôk iet as we op Vlaggetjiesdag langs de 'aeves lôpe en al die gepavoiseerde ( wat klink tat deftig.) schepe zie.
Mar as we langs ‘t Kur’aus lôpe, kik tie van mên naer z’n windwêzer en ziet ‘oe de vlag t’r bij staet en ik. ik denk, ‘oe ken ‘t ôk aars , an mên voorvaeder!!
Collectie Fam. |
Vlag op het Kurhaus.“De wind staat pal uit zee, zie je dat Emmie”?
“Ik zie het niet, maar ik voel het wel”.
“Je kunt het ook zien, kijk maar” en m'n man wijst naar de vlag, boven op de koepel van het Kur-haus, die ook als windwijzer voor hem dient.
Ik zie het nu ook, de vlag staat strak landinwaarts; hij steekt prachtig af tegen een zacht blauwe he-mel.
Wij kijken vaak naar de vlag; hij spreekt ons aan wanneer we langs lopen; dat komt nog al eens voor omdat we er zo dicht bij wonen.
Ik voor mij zou geen mooiere plek kunnen bedenken voor de rood-wit-blauwe vlag als boven op de koepel van het Kurhaus.
Daar heeft hij de ruimte om te wapperen en vanaf de Badhuisweg zie je hem al uit de verte.
De vlag van onze voorvaderen, die van alle Nederlanders is.
Denk maar eens wanneer je in het buitenland bent en je ziet onze driekleur, mense-kinderen,
of je familie van elkaar bent, zo sta je met elkaar te praten, alleen maar omdat men ook zo'n vlagge-tje op de auto heeft.
Nog even over die vlag op het Kurhaus.
Wanneer ik jullie nu vertel dat mijn opa er iedere dag voor moest zorgen dat de vlag wapperde bo-ven op de koepel van het Kurhaus en voor Zonsondergang de vlag moest binnenhalen, dag in dag uit.
Dat was bij zijn werk inbegrepen, want opa was badmeester in dienst van Maatschappij Zeebad en dat “klusje”van de vlag moest hij er bij nemen.
Zo ging dat vroeger; geen extra geld, je had het maar te doen.
Ik denk dat opa er ook niet zo tegen aan keek als ik nu.
Ik heb ergens nog een foto van hem, waar hij bezig is met de vlag en hij staat er lachende op, ik be-doel maar.
Natuurlijk is het niet zo dat wanneer ik een rood-wit-blauwe vlag zie, dat ik dan altijd aan mijn voorvaderen denk.
Ook niet wanneer wij op Vlaggetjesdag langs de havens lopen en al die gepavoiseerde (wat klinkt dat deftig..) schepen zie.
Maar zodra wij langs het Kurhaus lopen, kijkt mijn man naar zijn windwijzer en ziet hoe de vlag er bijstaat en ik , ik denk, hoe kan het ook anders, aan m ij n voorvader! |
Wasdag in destijds de Weststraat (inmiddels gesloopt)
Collectie Muzee Scheveningen
Wasdag in de Kerklaan (slopje)
Collectie Muzee Scheveningen
Wasgoed-vûl of kepot.“Vûl of kepot”, zee ze en daer sting me moeder met ‘n vierrôie boei achter d’r wastobbe te boene of t’r leve d’r van of ‘ing.
De zêpsopvlokke vloge as snauw in de ronte, mar daer ‘a’ me moeder gien ôg voor.
Zellef was ze ôk drêf en drêfnat.
‘Oeveul schorte ze-om ‘a’ weet-ik iet, mar wel veul; d’r rok moch iet nat worre.
Ôk t’r toffels iet en daerom dee ze me vaeders ‘oblokke an.
‘T was gien gezicht, die grôte schûte; ze kos t’r ôk iet op lôpe, mar schûfele langs te waslêne.
As ze de was op’ing ‘a’ ze vaek ‘n knêper in d’r mond, ût geweunte,
Buurvrouwe ‘aa’ne wel-d'r-is verteld datte vrouwe dan kindere krege met ‘n ‘aeze’lip.
Me moeder wulde daer iet an en ze-'a’ gelik.
‘T was môi ‘eweest as ik toe’, as ze zô bezig was, ‘n kiektoestelletje ‘a’ ‘e’aad.
Non mot-ik-‘t doen met beelde in me ge’euge.
'T was altêd ‘n ‘ele ceremenie; êrst te witte was, daernae de bonte.
O wacht, alles sting êrst ôk nog in de wêk.
De witte was mos in de gloor.
Dan nam ze ‘n lapje, daer dee ze klontjies wit spul in en dà’- kneep ze-ût in de tobbe mè’-waeter en daernae weer in ‘n aa’re tobbe ‘n dotje blauw; daer mos ‘t witgoed weer deur’één.
Zô ‘a’ je ‘n môie blauw gloed en ik mot zegge, d’r wasje moch gezien worre, ‘aegel en ‘aegelwit ( zonder Omo).
Op ’t plaesje sting ‘n ‘oute rek, daer ‘inge de zwaere stikke goed op.
Enkelt al de-’emde van me vaeder, die wazze bekant iet te tille; ‘oe krege de vrouwe ‘t toe’ voor mekander.
Elleke Maendag de-’êle dag in ‘t sop en ‘t kouwe waeter met-t’r ‘ande.
Die wazze ‘s-aevens êlemael verkreukeld, om ‘t zô mar is te zegge.
In de winterdag viel ‘t êlemael iet mee.
En…denk t’r an de was op’ange mos ôk volleges de regels.
Niks deur mekander, wit met wit en bont met bont…(discriminaetie?)
Och, och, wà’-mozze ze zwoege en ze-’aa’ne ôk nog ‘t naedêl datte ze ellek dubbeltje twiemael om mozze draaie, dus zûnig’êd met vlêt.
As ze dus ‘n stik goed mosse boene, waer de sleet inzat, dan was ‘t kieze of dêle:
“ Vûl … of…….. kepot…” |
Wasgoed vuil of kapot.“Vuil of kapot” , zei ze en daar stond mijn moeder met een vuurrood hoofd achter haar wastobbe te boenen of haar leven er van af hing.
De zeepsopvlokken vlogen als sneeuw in het rond , maar daar had mijn moeder geen oog voor.
Zij was zelf ook drijfnat.
Hoeveel schorten zij om had, weet ik niet maar wel veel; Haar rok mocht niet nat worden.
Ook haar pantoffels niet en daarom deed zij mijn vaders klompen aan.
Het was geen gezicht, die grote schuiten; ze kon er ook niet op lopen, maar schuifelen langs de was-lijnen.
Wanneer zij de was op hing had zij vaak een knijper in haar mond uit gewoonte.
Buurvrouwen hadden wel eens verteld dat vrouwen dan kinderen kregen met een hazenlip, maar mijn moeder wilde daar niet aan en zij had gelijk.
Het was mooi geweest als ik, wanneer zij zo bezig was, een fototoestel had gehad.
Nu moet ik het doen met beelden in mijn geheugen.
Het was altijd een hele ceremonie, eerst de witte was, daarna de bonte.
O wacht, alles stond eerst ook nog in de week.
De witte was in de chloor.
Dan nam zij een lapje, daar deed ze klontjes wit spul in en dat kneep ze uit in de tobbe en daarna weer in een andere tobbe een dotje blauw, daar moest het wasgoed weer doorheen.
Zo kreeg je een mooie blauwe gloed en ik moet zeggen, haar wasje mocht gezien worden, hagelwit (zonder Omo).
Op het ‘plaatsje’ stond een houten rek , waar de zware stukken goed op hingen.
Alleen al de hemden van mijn vader, die waren bijna niet te tillen; hoe kregen de vrouwen het voor elkaar.
Elke maandag de hele dag in het sop en het koude water met hun handen.
Die waren ‘s’-avonds helemaal verkreukeld, om het zo maar eens te zeggen.
In de winterdag viel dat helemaal niet mee.
En.., denk er aan, de was ophangen moest ook volgens de regels.
Niets door elkaar, wit bij wit en bont bij bont …(discriminatie?).
Och, och, wat moesten zij zwoegen en men had ook nog het nadeel dat men elk dubbeltje tweemaal moesten omdraaien, dus zuinigheid met vlijt.
Wanneer men dus een stuk goed moest boenen, waar de sleet in zat, dan was het kiezen of delen:
“Vuil …of…kapot…” |
Bomschuiten op het strand. Bomschuit met het merk
op de boeg “Zwaantjes” ïs van Rederij J.J.Tuijt.
Collectie Muzee Scheveningen
Garnalenschuit en bomschuiten op het strand.
Collectie Muzee Scheveningen
Zout verzoute…
| Flauw , von-ik-‘t en as ik t’r over naedenk, nog ammaar, mar die van mên iet.
“Neen Im”, zee die, “as jij ‘n spel meespeult, gae je je-êge spelletje speule en dà’-ken non ienmael iet”.
“Jôi, ‘n beetje ‘umor is toch leuk”, zee ik, “Ik vin ‘n mens zonder ‘umor is as ‘n ei zonder zout”.
“Dà’s praet van ‘n taelvrouw, Im, mar je mot bij je spel blêve”, kreeg ik as antwoord.
Omdà’-ik-‘t ‘r iet ûtkom, gaen ik ‘t jûlie voorlegge.
Jaere ‘eleeje deeje we mee an ‘n kwis; we stonge voor, want we vonne de vraege iet moeielek, ze viele, zô ‘ezêd allemael in ons streitje.
Ik mot-t’r bij zegge, de teugespeulers wisse ôk van wante ‘oor, daer iet van.
Mar goed, toen ik an de beurt was, wier de vraeg an me ‘esteld: “Wà’ -doe je as te soep te zout is?”
Ik wis ‘t antwoord, mar êrst zee ik : “veul drinke” en toe’ d’r achter “ ‘n rauwe aerepel mee-koke”.
Mense kindere, kerèl in ‘t ‘ofje.
Dà’-veul drinke was fout ( is ‘t netuurlek altêd….(!)) en ‘t was ‘t êrste antwoord wà’-ik ‘a’ ‘egeve.
Tien strafpunte en gelik stonge we daerdeur achter en dus gien prês, wel flink te brom in.
Non ik ‘t over zout ‘eb mot ik an me-opoe en opa denke.
As opa urreges op bezook was ‘eweest en ‘ij stong z’n jas ût te doen, ‘oorde ik opoe zegge: “ ‘Oe was ‘t Aerie?”
“Alles wel an boord, Evertje, … zout verzoute.”
Ik begreep t’r gien silaebe van: ‘t zout verzoute..?
Mar opoe keek nae opa’s antwoord ammaar tevreeje, dus ‘t was goed, dat ‘a’-‘k wel deur.
Laeter ‘eb ik ‘e’oord wat of ‘t non fêtelek betekende.
Ze wazze mè’-z’n bêtjies nog ût te têd van de pinke’ en de bommetjies; ze wazze ‘ebore in 1855 en 1857, gae mar nae.
As toe’dertêd de bommetjies op ‘t strang wiere ‘etrokke en d’aeringvangst zô goed was dat al ‘t zout verbrukt was om de-’aering te pekele en as tan ‘t manvollek ôk nog gezond was, dan ‘oorde ‘t wachtende vollek op ‘t strang: “ Alles wel an boord, zout verzoute”.
Prachtig, die tael van onze voorouwers, iet veul om’ael, mar kerrenachtig en zeker iet flauw of zoutelôs. |
Flauw, vond ik het en als ik er over nadenk nog altijd, maar die van mij niet.
“Neen Im”, zei hij, “wanneer jij een spel meespeelt, ga jij je eigen spelletje spelen en dat kan nu eenmaal niet.”.
“Jòh, een beetje humor is toch leuk”, zei ik, ik vind een mens zonder humor is als een ei zonder zout”.
“Dat is praat van een taalvrouw, Im, maar je moet bij je spel blijven”, kreeg ik als antwoord.
Omdat ik er niet uit kom, ga ik het aan jullie voorleggen.
Jaren geleden deden wij mee aan een kwis, wij stonden voor, want wij vonden de vragen niet moei-lijk, ze vielen, zo gezegd, allemaal in ons straatje. Ik moet er bij zeggen, de tegenspelers wisten ook van wanten hoor, daar niet van.
Maar goed, toen ik aan de beurt was, werd aan mij de vraag gesteld: “Wat doe je als de soep te zout is?” Ik wist het antwoord, maar eerst zei ik: “Veel drinken”en toen er achter “een rauwe aardappel meekoken”.
Mensekinderen, rumoer in het hofje.
Dat veel drinken was fout ( is het natuurlijk altijd! ) en het was het eerste antwoord wat ik had gege-ven.
Tien strafpunten en gelijk stonden wij daardoor achter en dus geen prijs, wel flink de p.. in.
Nu ik het over zout heb, moet ik aan mijn opa en opoe denken.
Wanneer opa ergens op bezoek was geweest en hij stond zijn jas uit te doen, hoorde ik opoe zeggen: “Hoe was het Arie?”
“Alles wel aan boord, Evertje, …zout verzouten.”
Ik begreep daar geen woord van “het zout verzouten”..?
Maar opoe keek, na opa’s antwoord altijd tevreden, dus het was goed, dat had ik wel door.
Later heb ik gehoord wat het nu feitelijk betekende.
Zij waren beiden nog uit de tijd van de pinken en de bomschuiten; zij waren geboren in 1855 en 1857, ga maar na.
Als toendertijd de bommetjes op het strand werden getrokken en de haringvangst zo goed was dat het zout verbruikt was om de haring te pekelen en als dan het manvolk ook nog gezond was, dan hoorde het wachtende volk op het strand: “Alles wel aan boord, zout verzouten”.
Prachtïg, die taal van onze voorouders, niet veel omhaal, maar kernachtig, zeker niet flauw of zouteloos. |
Je bent een heel goed gezelschapsmens,
als men het jammer vindt dat je vertrekt.
Like dit 663 Liked