Zomergasten 2000
De voortekenen waren niet gunstig, het leek een saaie dag te gaan worden. Het begon bij het opstaan. Te laat, niet uitgeslapen en het gevoel dat er vandaag niets uit de handen zou komen. Na het gebruikelijke kopje thee met anderhalf plakje ontbijtkoek en kort daarna het eerste kopje koffie lag de Haagsche zaterdagkrant nog ongelezen naast mij op de bank. Buiten op de plaats keek ik een poosje naar de kat van de buren die het - achtergelaten - konijn van dochter Nathalie weer aan het treiteren was. Nadat ik onze tweede zomergast Gerrit de kreupele stadsduif uit de klauwen van de kat had gered besloot ik om maar te gaan hardlopen.
Amper tien minuten onderweg liep het zweet met straaltjes langs het lichaam. Lopen langs de zee zou mogelijk enige verkoeling voor het geteisterde lichaam kunnen zorgen. Pech! Het was vloed en hollen door het mulle zand was zeker vandaag een te zware opgave.
Dan de duinen maar in. In de beschutting van de duinen met een matige zuidwesten wind in de rug moesten de zweetklieren overwerk maken. Het heuvelachtige terrein joeg het melkzuur in mijn benen naar ongekende hoogte. Zoals gewoonlijk bij dergelijke zwoegtrainingen fluisterde een stemmetje gluiperig in mijn kop "rustig aan joh, geef toch op". Het leek me beter om nu eens gehoor te geven aan die valse meeloper, maar eerst nog effen die duinheuvel nemen. Eenmaal boven gekomen was die gluiperd weer de mond gesnoerd en besloot ik manhaftig om het mooie maar zware parcours over de Vlakte van Waalsdorp te nemen. In de bocht van een met houtspaanders bedekte duinpad kwam een hummel van ongeveer vier jaar me tegemoet huppelen. Ze slaakte een gil van angst toen ze een zwoegende bezwete vent met een rood aangelopen hoofd op haar af zag komen. In een fractie van een seconde was de kleine meid 90 graden gedraaid en rende als een haasje naar haar ouders die een bocht verder stonden. Nog eenmaal draaide het angstige gezichtje zich in mijn richting en zag die enge man dichterbij komen. Ze versnelde haar pas en dook veilig in moeders armen. Met ogen zo groot als schoteltjes keek ze naar de zwoeger die haar in het voorbijgaan ook nog eens gedag zei. De groet bleef dan ook onbeantwoord.
Het parcours liep langs Madurodam waar de tweede Zomer Dance Parade richting Scheveningse boulevard zou vertrekken. Tegen dit evenement was door een aantal conservatieve Scheveningers geprotesteerd. Ik rechte mijn rug en probeerde de energieke tred uit betere trainingen te imiteren in de hoop op waarderende blikken van spaarzaam geklede dance-chicks. Tevergeefs, de meute was al vertrokken dus liet ik de schouders maar weer in de ruststand zakken en vervolgde mijn treurmars naar moeder de vrouw, die allang geen oog meer had voor mijn afmattende looptrainingen.
Een uur later stond ik gedoucht en wel met vrouw en dochter aan het graf van moeder die een jaar eerder was overleden en vandaag 88 jaar zou zijn geworden.
Kortom een dag die moeizaam begon niks beloofde maar uiteindelijk de moeite waard was om te leven.
De Zomer Dance Parade op weg naar Scheveningen
Moeder en dochter aan het graf van moeder
Foto’s: Karel Kulk, 2000 en 2001
Scheveningen, 29 juli 2000
Karel Kulk
Geplaatst op 06-06-2008 en 1465 keer gelezen
Like dit 810 Liked