Æpje
’t Was ‘n ‘êl klên winkel’uisje, gunt om ‘t ‘ookje van de stræt:
zô’n winkeltje wærin je mêstal om butter, of om blauwsel gæt.
Dat winkeltje was t’r al jære en ’t mannetje al nes-sô’n têd.
En datte ze d’m æpje noemde dat was beslist gien kwæjeg’êd.
Gien mens wou æpje echt bezêre want ‘ij was ærdeg en bekwæm;
mar jæ z’n ‘ôfd: die was wat vreemdeg, vandær die rære æpjes-næm.
’t Mannetje zat væk te denke wærom ’t mensdom dat zô zee:
‘ij was toch ’n ordentelek ventje dat nôit gien kwæd an wies ôk dee.
De deur van ’t winkeltje gong ope. “Dag æpje!” zee ’n klêne mêd:
“Me moeder wou ’n pondje sukker en ôk ’n stikje vetteg’êd!”
’t Mannetje woog êst de sukker – die dee die in ’n brûne zak –
en van ’t vlês wat-‘ie ‘a’ legge, snee die ’n smækeleke plak!
“Zô kind, ‘ier ‘eb je alles sæme; mar ien ding vrægd-ik lieve mêd:
dat jij, as je met mên komt kôpe, gien æpje mêr teuge me zêt.
Want kik, jij ken dat nog iet weete: jij ben nog klên en snapt-tat iet,
mar azze ze mên æpje noeme dan doene ze me veul verdriet.”
“Ik ben geweun: van God ’eschæpe. En ik ‘iet vam-me êge Jæp
en kind, zeg jij ’t non is êrlek: ik likkent-toch iet op ’n æp?
Kom, ‘ier ‘eb jij ’n lekker snoopje, zel jij ’t non nôit mêr zegge…, nee?”
Wærnæ ’t kind met ’t weggæn bræfjes: “Nee æpje…!” en: “Dag æpje…!” zee.
© Piet Spaans 2011
historisch publicist en auteur
Den Haag Holland
http://nl.wikipedia.org/wiki/Piet_Spaans
Geplaatst op 15-02-2012 en 1499 keer gelezen
Like dit 818 Liked