Deel 1 Deel 2 Deel 3 Deel 4 Deel 5 Deel 6 Deel 7

Hartelijk dank voor u like, dit is een ode aan de acteur

Het verhaal van een toekomstig zeeman.
in 7 delen

 Mijn favoriete vak op school was aardrijkskunde. Ik vond het altijd fijn om iets te horen over verschillende landen en volkeren. Ik herinner me nog een dag toen ik ongeveer 14 jaar oud was, een les over de visserij industrie en over de verre trawl visserij, compleet met platen over de Arctische visgronden en de schepen. Ik was eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd in vis., ik wist dat je overal vis kon kopen bij de patat boer. Wat mijn verbeelding bezig hield, waren de schepen en de mensen die op de schepen werkten. En ook wat de omstandigheden die zij hadden te verduren. Zware zeegang en zwart ijs, waren normale werkomstandigheden, vooral in de winter. Dat waren echt gevaarlijke werkzaamheden, dat waren nog eens echter kerels. Ik haalde mijn encyclopedie te voorschijn en bekeek alles wat ik over schepen kon vinden. Ook over trawlers en eveneens over de Marine en Koopvaardij. Ik denk nu, dat ik toen al besloten had, dat dit wel iets voor mij zou zijn. Nog al vrij snel hierna was er een schoolreis naar Ierland.. Ik wilde eigenlijk niet mee, tot dat ik mij realiseerde, om in Ierland te komen, je de Ierse Zee moest oversteken en dat betekende dat je een schip nodig had. Wat eveneens betekende dat je naar zee ging ...en dat was voor mijn de gelegenheid.! Ik ging mijn geld sparen van wat ik verdiende met mijn kranten wijk, om geld te hebben voor de reis en al vrij snel hierna, waren wij al onderweg. Ik kan me nog de bus reis herinneren over de Oost Lancarshire autoweg naar Liverpool en de verwondering toen wij daar in de havens aan kwamen. Het was in de vroege zestiger jaren en Liverpool was toen nog steeds een drukke havenplaats. Wij passeerden de douane en waren in de dokken. Overal lagen schepen en zover al het oog kon zien waren er dokken waar schepen lagen. Echte schepen die de oceanen zouden bevaren. Dat was de plaats waar ik thuis hoorde. Het schip waarop wij zouden meevaren, was de Munster, een Ierse vee boot, die ook een beperkte passagiers accommodatie had. Waarschijnlijk was dit de goedkoopste manier om de overtocht te maken. Wij liepen over de loopplank en waren spoedig aan boord. Ik ging meteen op onderzoek uit en vond al spoedig waar ik heen wilde.. Na het hoofddek te hebben bekeken, ging ik naar beneden. Er waren rijen zitplaatsen, die al aardig vol liepen, maar ik was niet geïnteresseerd om te gaan zitten. Er was veel te veel om te bekijken en te veel dingen gebeurde er op dat moment. Ik ging weer terug naar het dek. Het begon al donker te worden en de tijd van vertrek naderde en voor mij steeg de verwondering ten top.. Er waren mannen aan dek bezig met de voorbereidingen voor het vertrek. Ik wist uit mijn encyclopedie dat deze mannen orders kregen van de bootsman. Ik keek met verwondering toe. Gooi los voor..... Gooi los achter, .....een opeenhoping van activiteiten, hollende mannen die met trossen aan het sjouwen waren en een bootsman die orders stond te schreeuwen en ik hoorde het gerommel van de machine onder deks. Wij waren onderweg. Ik stond op het achterdek en keek naar achteren, we waren los van de kade en we bevonden ons op de Mersey en voeren richting zee. Mijn eerste vertrek uit Liverpool. Ik kon het Liver gebouw, het havenhoofd en de kustlijn van Liverpool zien vervagen. En terwijl wij op onze tocht de rivier af stoomden, passeerden wij allerlei soort schepen die binnen liepen of vertrokken. Spoedig waren alleen nog maar in de verte de lichten te zien van Liverpool en daarna alleen maar duisternis. Het weer begon ruwer te worden en het schip begon te slingeren en te stampen. Het ging nu ook nog regenen, met veel wind en de zee was ruw en buiswater doorweekte het dek ( en mijzelf ). De meeste van de passagiers waren naar beneden gegaan, waar het warm en droog was om te gaan zitten. Ik ging ook naar beneden. De hut zal vol met mensen , met inbegrip van mijn school makkers en de meeste van hen waren zeeziek. Overal hing de geur van kots en diesel olie en ik ging maar weer terug aan dek. Het was er koud en nat en het vee maakte veel lawaai en er hingen mensen ziek over de reling.. Toen ik zo rond wandelde, ging er een deur open en een geluid als de donder kwam op mij af en een man gekleed in een overal , stapte naar buiten. Ik ving een blik op van de machine en kon de hitte voelen en de geur van dieselolie. De machine kamer. Het bleek dat ik de enige was, die geen last had van zeeziekte en de enige die eigenlijk zich verheugde over de reis. De nacht ging voorbij en het begon lichter te worden. Spoedig kon ik land zie, .... Ierland, ....en een vreemd land. Wij kwamen steeds dichterbij en al spoedig liepen wij de dokken van Dublin binnen.. Ik bekeek weer van dichtbij , hoe de bootsman en zijn bemanning, vakkundig het schip de dokken binnen bracht en het schip aan de kade meerde. Ik liep de loopplank af en zette mijn voeten voor de eerste maal op vreemd grondgebied.. Wij passeerden weer de douane en kwamen buiten de dokken.. Ik kan me nog herinneren dat we een drukke weg moesten oversteken om bij onze bus te komen. Toen ik uit de bus op de weg stapte, werd ik onderste boven gereden door een bromfietser. Ik droeg mijn koffer en de bromfietser reed tegen mijn koffer aan en bracht mij ten val. De koffer redde mij van verwondingen. Ik weet mij verder niet veel meer te h, een zusterschip van de Munster. De terug reis was niet zo ruw al de heen reis. Ik kan mij nog goed herinneren dat we in Liverpool aankwamen en de opwinding van het binnen lopen. Mijn eerste zee reis was verleden tijd. Ik was er zeker van, dat het niet mijn laatste zou zijn.. Gedurende de schoolvakantie maakten wij gebruikelijk grote fietstochten. Een favoriete tocht van mij, waren de Salford dokken. Bij de ingang van het dok bij de weg naar Trafford was een groot bord met alle namen van de schepen die verwacht werden en die vertrokken. Het liet ook de bestemming van de schepen zien. Een typerende vermelding was....Manchester Miller dok no.9. Vertrek 14.00 Montreal.. Jammer genoeg mochten wij niet in de dokken komen, maar er waren altijd wel plaatsen, waar we de schepen goed konden zien. Dat waren de plaatsen langs de weg naar Trafford, waar je de masten en de schoorstenen boven de gebouwen rond het dek zag uitsteken. Ook vanaf de draaibrug in de weg naar Trafford kon je de 10 duizend tonners zien, die rond werden gesleept door sleepboten, om te draaien Wij brachten veel zomer dagen door bij de Mode Wheel sluis. Dit is de eerste ( of laatste ) sluis van het Manchester scheepskanaal, net buiten de dokken.. Het kanaal werd in die dagen veel gebruikt. Als je daar op de juiste tijd was,(wat afhankelijk was van het getij bij Liverpool ) ,was er een processie van schepen die het kanaal af voeren of de andere kant uit, op varend naar Manchester. Op een van beide manieren kon je dicht bij de schepen komen als zij in de sluis lagen. Er waren dan nog vaal mannen aan dek bezig, aan wie we konden vragen.... Waar komen jullie vandaan mijnheer ? Meestal werd ons gezegd op te hoepelen maar af en toe wilde een vriendelijke zeeman wel eens antwoord geven.... New York, jongen. Ik kon niet wachten om op een van deze schepen te gaan werken en naar New York te vertrekken... Toen de tijd aan brak dat ik de school kon verlaten, vertelde ik mijn ouders, dat ik bij de Marine wilde gaan. Mijn vader had ook bij de Marine gediend tijdens de oorlog en hij vond het geen goed idee om te tekenen bij de Marine.. Hij vertelde mij dat de minimum periode 9 jaar was en dat stond mij niet zo aan. Bij de koopvaardij tekende je slechts voor de duur van een reis en dat leek mij een veel beter idee.. Mijn vader vertelde mij, dat de beste manier was om bij de koopvaardij te komen, het beroep te leren en als vakman aan te monsteren. Ik luisterde naar zijn advies.. Stage plaatsen waren er in die tijd voldoende en ik startte met een technische stage plaats bij een lokale firma, Mather & Platt. Ik koos bewust voor technische kant. Ik diende een zesjarige stage uit en ik genoot er enorm van. Het waren prettige jaren en ik leerde er erg veel. Toen ik uiteindelijk een vakman was met de leeftijd van 21 jaar, had ik nog steeds het verlangen om naar zee te gaan,. Ik won wat inlichting in over en hoe ik bij de koopvaardij kon komen als machinist. Ik ging naar de Britse Scheepvaart Federatie, gevestigd op de Crosslaan in Saltford en zij vertelden mij om een sollicitatie te schrijven naar de Handels Federatie, wat ik ook deed. Zij antwoordde, dat ik een test moest ondergaan of ik wel geschikt was voor de scheepvaart , bij de examen commissie van de machinisten in Liverpool en hiervoor werd een afspraak gemaakt. Op de dag van de afspraak, nam ik de trein naar Liverpool en wandelde van Lime straat naar het gebouw van de Handels Federatie in de Waterstraat. Ik ging met wat schroom naar binnen en vond daar de examinator van het machinisten bureau. Er was een wachtkamer en er waren nog vijf mannen aanwezig. Wij kletsten wat en de meeste van hen kwamen hier ook voor de eerste keer, net als ik, maar de man die naast mij zat, vertelde dat hij net was geslaagd voor het 2e machinisten diploma.. Hij had al zes jaar gevaren en hij zij dat hij er van hield, maar dat was niet zo bij iedereen. Wordt vervolgd. Vreemdeling Volgende >>
...terug ...home Geplaatst op 18-08-2014 en 1594 keer gelezen
Like dit 956 Liked