Ode aan Mam
Het is intussen alweer heel wat jaartjes geleden dat je van mij heenging. Al had je een heel hoge leeftijd, het was toch altijd te vroeg.
Ik weet dat je in je ziekenhuis bed op mij gewacht hebt..
Je zag mij niet, maar ik weet dat je verstond wat ik zei,
GLIMLACHTE JE?!
Een paar minuten gingen voorbij en je begon je lange reis.
Wij hadden voor de laatse keer afscheid genomen.
Haast iedere dag kom je even in mijn gedachten.
Soms maar heel eventjes, zo maar. Andere keren langer, als ik bijvoorbeeld een bekend gezegde hoor.
Jij was altijd erg goed in gezegdes, heel vaak wijze, soms grappige, soms gezegdes waar ik nooit van gehoord had.
Zelf verzonnen?
Je was toch zo knap!
Wat zorgde jij toch goed voor mij, gedurende de oorlog. (jouw tweede).
Hoe bang moest je geweest zijn, als er weer een bombardement was. Je liet het nooit merken.
Je was toch zo braaf!
Gedurende het laatste jaar van de oorlog, werden de levensmiddelen erg schaars. Maar altijd zorgde jij er voor dat ik iets te eten had, hoe weinig het soms ook was.
Jij maakte 'iets van niets' ook weer een gezegde. Jij at soms niet, jij had geen honger.
Oh Mam, hoe liefdevol en zorgzaam was jij.
Steeds weer naaide jij een jurk voor mij. Je veranderde een van jou, voor mij.
En je breide wollen hemdjes voor mij. Om mij tegen de bitter koude wind te beschermen.
Maar mag ik je nu vertellen, DIE KRIEBELDE.
Je was toch zo handig.
Ik zou nu zo graag willen, dat ik vaker DANK JE had gezegd, voor al de dingen die jij voor mij deed en die ik toen niet zo waardeerde.
HET SPIJT MIJ.
Heel vaak spraken wij over jouw jong jaren, weet je wel?
Toen jouw aanstaande man, net als zo vele anderen, weg was in een van de diensten en je zo bezorgd was, voor zijn veilige thuiskomst.
Je maakte plannen om te trouwen en spaarde hard.
Toen een van je toekomstige schoonfamilie, je een hak zette. Je hield het voor je, toen je aanstaande veilig thuis kwam.
Jij was erg NOBEL.
Ik begrijp nu zo veel beter, jouw opvattingen van bepaalde situaties en toen jij mij wilde waarschuwen tegen bepaalde mensen, die ik beschouwde als mijn vrienden.
Jij was zo beschermend.
Soms luisterde ik niet, het leek wel of ik mijn eigen fouten moest maken.
Nu waardeer ik jouw wijze woorden.
Opeens hoorde ik jouw stem in mij, toen ik 'wijze woorden' probeerde te spreken tegen mijn eigen kinderen.
Nu ben ik ook 'geslaagd' om OMA te zijn en nu probeer ik die zelfde 'wijze woorden' tegen mijn kleinzoons te spreken.
Ik luister, weet je dat, Mam?! En als de jongens groter zijn, zal ik hen over hun speciale over-grootmoeder vertellen.
Oh, je zou zo trots geweest zijn!
Ik kan je nu geen knuffel meer geven, of een zoentje op je wang, maar ik kan zachtjes tegen je foto praten en je herinneren in mijn gebed.
Ik bid tot God, dat Hij mij nog vele Aardse jaren mag schenken, voordat ik naar je toe kom.
Waar jij bent, is geen tijd.
Dank je wel, dat jij mijn eigen Mam was.
'MORGEN BEN IK BIJ JE.'
Cornelia Dean-Brouwer.
Geplaatst op 05-05-2003 en 1358 keer gelezen
Like dit 756 Liked