Hartelijk dank voor u like, dit is een ode aan de acteur
Mijn eerste reis op de SCH 236
Ik was 14 jaar en ging toen voor het eerst varen als reepschieter, had nog nooit op een schip gezeten. We vertrokken vanuit de eerste haven en ik zwaaide helemaal boven in de mast vol trots naar mijn ouders, die met een beangst gevoel mij zagen vertrekken.
We waren de haven nog niet uit of ik was al zeeziek, ik hield mijn hart vast want zo'n reisje duurde wel een paar weken.
Ben 2 dagen erg ziek geweest, kan me niets meer herinneren al zouden ze me overboord hebben gegooid dan had ik het niet eens wat tegen kunnen doen, zo ziek was ik. Daarna ging het met de dag beter.
De schipper was Claar Klein en zijn broer was stuurman Jacob Klein, beste mensen waren het.
We voeren in combinatie en wij waren de eerste die terug gingen met de Hollandse Nieuwe.
Het was wel 2 dagen voluit varen naar Scheveningen, opeens werden de luiken vergrendeld, dit was de hele reis was dit nog niet gebeurd, daarom vroeg ik aan de stuurman waarvoor is dat nodig, hij sprak "we krijgen storm en als we dat niet redden kunnen we met ze allen in het ruim". Ik scheet in mijn broek mijn eerste reis en dan al een storm.
Als bij zware storm de golven tegen de boulevard aan slaan is dit wel een mooi gezicht, maar ja dan sta je wel veilig op het droge.
En ja hoor de stuurman had gelijk de wind stak op en de golven werden steeds hoger en hoger en zeker in het donker was het een angstig gezicht. Ik vergeet deze beelden nooit meer, hoe we lagen voorin, onder de kap, dan ging de punt omhoog en dan weer als een speer naar beneden tot dat hij de volgende golf raakte en dan sloeg met donderend geraas het water over het schip.
Toen we eindelijk bij de haven van Scheveningen aan kwamen, lagen er diverse schepen te wachten op hoog water om de haven binnen te lopen.
Na enigen tijd met radio Scheveningen te hebben overlegd zei Claar Klein "we gaan het proberen" ik dacht nog, waarom wij als eerste.
We gingen recht op het groene licht aan al slingeren en stampend bereikte we ook het rode licht, dit was wel zo spannend dat ik toen ik weer veilig in de haven was, me nog steed stevig aan de reling vast hield en naar boven keek naar onze schipper waar is best wel trots was om toch maar als eerste naar binnen te varen.
De flinke besomming was het die alle ellende snel weer deed vergeten.
Dat was mijn eerste reis, en ondanks deze slechte ervaring ben ik blijven varen tot mijn 21e, zomer en winter, klasse was dat een hele leuke tijd.
Ik heb nog één wens, zou best nog één keer als prenter mee willen op zo,n schitterende Hektrailer.
Een belevenis die je nooit meer vergeet, Kees Roos
Geplaatst op 22-02-2004 en 1510 keer gelezen
Like dit 829 Liked