Hartelijk dank voor u like, dit is een ode aan de acteur
Zô mar 'n praetje. Besstee- vaere -zitkusses.
As kind moch 'k wel-d'r-is lôgere bij 'n meut van me. Ze 'a' 'n dochtertje net zô oud as ik; toendertêd net zô jong.
We sliepe saeme in de besstee, wat was tat knus.
An de muur 'ing 'n ôlie-lampje, zôdat 't iet zô donker was as de geblokte gerdêntjies dich'- gonge.
Op 'n plank stonge wà'-booke.
We leeje, wà'-je noemt, in de vere, weg'ezakt, warrem en vêleg.
't rôk t'r lekker naer appele, want onder de besstee was 'n lae en daer wiere ze in bewaerd.
Me meut vertelde, dat daer vrooger 'n baby in sliep, dan stong de lae 'n kiertje ôpe.
Thûs 'aa'ne we 'n grôte kast en me moeder vertelde dat 't ôk 'n besstee was 'eweest.
Non speulde we d'r in dat 't ons schip was.
Me broer was de schipper en wij….?
Jae, 'k weet êgelek iet wat wij wazze.
D'r inge donker-rôie gerdêne voor van flewêl; die wiere dicht 'edaen en dan mozze we-ammaar zegge: " Taleng, taleng, taleng….." Dan wazze we, zô 'ezêd, an 't vaere.
Om 'n denkje deeje we de gerdêne weer ope en wier d'r 'ezwaaid naer de mense an de kant….., zô 'enaemd.
Wij mar rope: "Dag 'oor, dag 'oor….." en dan gonge we weer "Taleng, taleng."
Lest wazze we bij jongelui op bezook.
Ze wazze 'artelek 'oor, mar toe'-ze zeeje: "Gaene jûlie mar zitte..", toe'-wisse we-'iet waer, want we zagge gien stoele.
Nien, die 'aa'ne ze-ôk iet, mar zitkusses, dus wij zitte…….non jae, zitte?
"Wulle jûlie koffie?", wier d'r 'evraegd. "Graeg", zee je we.
Mar waer zouwe ze de kommetjies op zette?
We keke mekander an, d'r was gien taefel te bekenne. Daer kwam 't jonge vrouwtje binne mè'-dikke aerdewerrek mokke. Ze zette 'n mok bij die van mên en bij mên op te grond.
Gien lepeltje om te roere en 'n plak snêkook ût 't vûsje……..
Menselief, k zag gien kans om me koffie op te drinke, k viel ammaar om.
Tot overmaet kwam d'r nog mêr bezook en 'k mos opstaen om 'n 'and te geve, maer 't lukte iet; 'k leek wel 'n dûkelaer.
Toe' 'eb 'k êrst tie van mên 'n 'and 'egeve,
"Rês op Im," zee die.
Zô kos 'k toe de mense 'n 'and geve.
Daernae weer gaen zitte, mar 'k was vergete, dat 't op zitkusses was, dus bom, daer lag 'k weer te rolle.
'k wis iet 'oe 'k kikke mos.
"Mò'-je nog 'n bakje?" wier ons an'eboje, mar 'k zee: " Neen, 'k 'eb nog 'oor."
As 'k 'n slok wulde neme, lag 'k om en 'a' 'k moeite om recht op te komme.
't leek net 'n schip in sturremweer.
Opiens 'oorde 'k " Taleng, taleng, taleng" en me gedachtes gonge naer dà'- nich'je in de besstee.
Daer tolde we-ôk in, mar dà'-was leuk.
"Kom Im, 'oorde 'k tie van mên zegge, " we gaene naer 'ûs, je kik zô vaekereg".
"Klopt", zee 'k, 'k zat an twie bessteeje te denke."
'IJ keek me zô 's an en we stapte op.
Bij de deur zee 'k, êl 'ard: "Dààààg……'oor!!"
Bedstee-varen-zitkussens.
Als kind mocht ik weleens logeren bij mijn tante.
Zij had een dochtertje, net zo oud als ik, destijds net zo jong.
We sliepen samen in de bedstee; wat was dat knus. Aan de muur hing een olielampje, zodat het niet zo donker was als de geblokte gordijntjes dicht gingen.
Op een plank stonden wat boeken.
We lagen, wat je noemt, in de veren, weggezakt en warm en veilig. Het rook er lekker naar appels, want onder de bedstee was een la en daar werden ze in bewaard.
Mijn tante verteld dat daar vroeger een baby in sliep, dan stond de la een kiertje open.
Thuis hadden wij een grote kast en mijn moeder vertelde, dat dat ook een bedstee was geweest. Nu speelden we daarin dat het ons schip was.
Mijn broer was de schipper en wij?…. Ja, ik weet eigenlijk niet wat wij waren.
Er hingen donker rode gordijnen voor van fluweel; die werden dicht gedaan en dan moesten wij steeds zeggen: "Taleng, taleng, taleng…" Dan waren we zo gezegd aan het varen. Elk moment deden wij de gordijnen weer open en werd er gezwaaid naar de mensen aan de kant….zo genaamd.
Wij maar roepen: "Dag hoor, dag hoor" en dan gingen we weer: Taleng, taleng.
Laatst waren we bij jongelui op bezoek.
Ze waren hartelijk hoor, maar toen ze zeiden: "Gaan jullie maar zitten", toen wisten we niet waar, want we zagen geen stoelen.
Nee, die hadden ze ook niet, maar zitkussens; dus wij gingen zitten…..nou ja zitten?
"Willen jullie koffie?" werd er gevraagd.
"Graag", zeiden wij.
Maar waar zouden ze de kopjes op zetten?
We keken elkaar aan; we zagen geen tafel.
Daar kwam het jonge vrouwtje binnen met dikke aardewerk mokken.
Ze zette een mok bij mijn man op de grond.
Geen lepeltje om te roeren en een plak snijkoek uit het vuistje.
Menselief , ik zag geen kans om mijn koffie op te drinken, ik viel steeds om.
Tot overmaat kwam er nog meer bezoek en ik moest opstaan om een hand te geven, maar dat lukte niet, ik leek wel een duikelaar.
Toen heb ik eerst mijn man een hand gegeven. "Rijs op, Em", zei hij.
Zo, toen kon ik de mensen een hand geven.
Daarna weer gaan zitten, maar ik was vergeten dat het op zitkussens was, dus bom, daar lag ik weer te rollen. Ik wist niet hoe ik kijken moest.
"Wil je nog een kopje koffie?", werd ons aangeboden, maar ik zei: "Nee, ik heb nog, hoor."
Als ik een slok wilde nemen, lag ik om en had ik moeite om overeind te komen.
Het leek net een schip in stormweer.
Opeens hoorde ik: "Taleng, taleng, taleng" en mijn gedachten gingen van zelf naar mijn nichtje in de bedstee.
Daar tolden wij ook in, maar dat was leuk.
"Kom Em", hoorde ik mijn man zeggen,"we gaan naar huis, je kijkt zo slaperig."
"Klopt", zei ik, "ik zat aan twee bedsteden te denken."
Hij keek me zo eens aan en we stapten op.
Bij de deur zei ik heel hard: Dààààg….hoor!!!
Nadruk verboden Immetje.
Geplaatst op 06-01-2005 en 1539 keer gelezen
Like dit 864 Liked