Hartelijk dank voor u like, dit is een ode aan de acteur
Zô mar 'n praetje. Vernoeme.
De naem, die je krêgt, maek je zellef, mar dà'-slaet netuurlek op je gedrag, goed of slecht.
Je voor- en achternaem, die kreeg je van je-ouwers en voorouwers.
Op Schevening was 't êl geweun, dà'-je , as kind, vernoempt wier naer ien van je grôtouwers.
Was je 't êrste kind, wier je vernoempt naer je vaeders kant, nommer twie naer moeders kant en kwamme d'r mêr kindere, dan gong 't om en om.
Mar ien ding…., de naeme kwamme ût te femilie.
Was 't 'n grôt gezin, dan wier bekant de-'êle femilie vernoempt, mar dat was non ienmael zô; je wis iet beter, niemand nam daer anstôt an.
Mên opoe was naemziek en daer gong ze nog prat op ôk.
Wat naer 'uur of opa 'iette, 'a'…niet i e n, mar t w i e strepe voor en we vonne 't geweun.
Naeme noeme we iet, wor- t'r wel 'ezêd en dà's mêstal êl goed, mar verleeje zat 'k 'r toch mee; 'k 'a' zô graeg 'n naem wulle noeme, mar 'k wis 'm iet.
Dà'-gong zô.
'k stong bij de Verkêrswegt te wachte tot 't mannetje op groen ging, toe-'k 'n vrouw zag, die me zô bekend voor kwam.
't klopte, ze 'a' bij ons in de buurt 'eweund.
"Leuk Mêsje, om je weer 's te zien", zee 'k, "alles goed?
'Oe is 't met Jonge?
Wà'-zeg je, ôk al opa? Menselief de têd vliegt.
Zeg Mêsje, 'oe is 't met Zus, wà'-kos tie knikkere 'è'?
'k verloor ammaar van d'r, 'oe 'k ôk prévelde.
O en Broer van jûlie, is-tie nog zêman 'eworre……?"
Zô vroog-'k 'onderd ût.
Jae, daer zat 'k non, nae zôveul jaere, 'k kos gien naeme noeme; 'k wis iet 'oe ze 'iette.
't was 'n 'ûs'ouwe mè'-vier kindere, dà'-kos 'k me nog 'euge twie dochters en twie zeune.
De-'ouste 'iette "Jonge", de twiede "Mêsje", de dorde "Broer" en nommer vier "Zus"……!
Jae, zô wiere ze 'enoemd deur d'r ouwers en daerom vorders deur iederien.
Ze deeje zeker iet an vernoeme, mar nogmaels de voornaeme ken 'k iet.
Meschien wazze die ouwers al êl medern en d'r têd voorût.
Dà'-ken makkelek.
Non is tat vernoeme gien plicht mêr; ze zooke non amparte naeme ût en naeme, die veul voorkomme in series op te tellevisie.
Mar jae, dat denke temet alle jongelui en zô ken 't gebeure dat in ien kleuterklasje, waer twinteg kindere in zitte, d'r vêf Denisse, zeuve Brians, vier Jolanda's en drie Kerola's voorkomme ( o wacht, om de twinteg vol te maeke nog ien, die noeme me Carlos).
Jae, al die Janne, Piete, Nellie's en Coba's, dà's zô geweun.
Toe-'k Mêsje 't beste toewenste, vroog 'k: " O jae, je zee dat Jonge opa is 'eworre, van wat?"
"Van 'n lekkere jonge", zee ze.
" 'Oe 'iet-tie?", vroog 'k.
"Boy"……., zee Mêsje.
"Vorders iet…..?", vroog 'k.
"Volleges mên 'iet", zee Mêsje.
Doene ze dan toch an vernoeme????????
Vertaald
De naam, die je krijgt, maak je zelf. Dit gezegde slaat natuurlijk op je gedrag, goed of slecht. Je voor- en achternaam, die kreeg je van je ouders en voorouders. Op Scheveningen was het heel gewoon, dat je als kind vernoemd werd naar één van je grootouders. Was je het eerste kind, dan werd je vernoemd naar je vaders kant, nummer twee naar moeders kant en kwamen er meer kinderen, dan ging het om en om. Maar één ding: de namen kwamen uit de familie. Was het een groot gezin, dan werd bijna de hele familie vernoemd, dat ws nu eenmaal zo; je wist niet beter en niemand nam er aanstoot aan. Mijn opoe ws naamziek en daar kwam ze nog voor uit ook. Wie naar haar of opa was vernoemd, had geen é é n, maar t w e e strepen voor en wij vonden het gewoon. Namen noemen we niet, wordt er wel eens gezegd en dat is vaak heel goed., maar ik zat er toch eens mee; ik had toen zo graag een naam willen noemen, maar ik wist hem niet. Dat ging zo. Ik stond bij de Jurriaan Kokstraat te wachten tot het mannetje op groen ging toen ik een vrouw zag, die me zo bekend voorkwam. Het klopte, zij had bij ons in de buurt gewoond. "Leuk Meisje, om je weer eens te zien", ze ik, "Alles goed? Hoe is het met Jonge? Wat zeg je, ook al opa? Menselief de tijd vliegt. Zeg Meisje, hoe is het met Zus, wat kon die knikkere, hè? Ik verloor altijd van haar, hoe ik ook prevelde. O, en Broer van jullie, is die nog zeeman geworden?" Zo vroeg ik honderd uit Ja, daar zat ik nu, na zoveel jaren, ik kon geen namen noemen. Ik wist niet hoe ze heetten Het was een gezin met vierkinderen, dat kon ik me nog herinneren, twee dochters en twee zonen. De oudste heette "Jonge", de tweede "Meisje", de derde "Broer" en nummer vier "Zus". Ja, zo werden ze genoemd door hun ouders en daarom verder door iedereen. Ze deden zeker niet aan vernoemen, maar nogmaals de voornamen ken ik niet. Misschien waren die ouders alheel modern en hun tijd vooruit. Dat kan gemakkelijk. Nu is dat vernoemen geen plicht meer; men zoekt nu aparte namen uit en namen, die veel voorkomen op de T.V. Maar ja, dat denken bijna alle jongelui en zo kan het gebeuren, dat in één kleuterklasje, waar twintig kinderen in zitten er vijf Dennissen, zeven Brians, vier Jolandas en drie4 Kerola's voorkomen ( owacht, om de twintig vol t maken nog één, die noemen we Carlos). Ja, als die Jannen, Pieten, Nellies en Coba's, dat is zo gewoon.. Toen ik Meisje het beste toewenste, vroeg ik: " O ja, je zei, dat Jonge opa is geworden, van wat?" "Van een lekkere Jongen", zei ze. "Hoe heet hij?", voeg ik. "Boy"…..zei Meisje. "Verder niet?, vroeg ik. "Volgens mij niet", zei Meisje. Doen ze dan toch aan vernoemen????? Nadruk verboden Immetje
Geplaatst op 12-03-2005 en 1380 keer gelezen
Like dit 806 Liked