Hartelijk dank voor u like, dit is een ode aan de acteur
Op de vlucht.
Omdat ik niet weet of er nog mensen getuigen kunnen zijn van dit verhaal, wil ik niet met de deur in huis vallen.
In de jaren achtenvijftig en negenenvijftig voer ik als 2e monteur op de SCH 199 Staalduin
van de gebroeders v. Leeuwen.
De 1e monteur was Gerrit Keus, met alle respect en herkenbaar voor oudere scheveningers
kreupele Gerrit.
De schipper was Piet Taal .
In bovengenoemde twee jaar is er niets bijzonders gebeurd ik heb Piet Taal leren kennen en dat was voor het volgende jaar van belang.
Ik moest twee jaar te laat in militaire dienst en in die dienst tijd, het was op een maandag, ik moest voor een middagdienst opkomen op de vliegbasis Ypenburg, maar zoals vaker gebeurde had ik de behoefte om even aan de haven te gaan kijken.
Daar aangekomen lag de Staalduin afgemeerd en de schipper stond op de kant ik wenste hem welkom en hij vroeg mij, zonder dat ik hem kon vragen hoe het ging, of ik die zelfde dag mee wilde, want hij had geen monteur, even heb ik hem aangekeken en hem gevraagd of hij wat aan zijn ogen mankeerde ik was al in mijn uniform gekleed dus het leed geen twijfel wie mijn huidige baas was.
Piet was echter niet van zijn stuk te brengen en vroeg nog een keer of ik mee wilde, dat wilde ik wel en hij vroeg me mee te gaan naar het kantoor,daar aangekomen deed Piet zijn verhaal en vroeg men mij of ik mee wilde toen ik dat beaamde werd er een taxi gebeld en zijn we met zijn drieën naar Den Haag gegaan Riet van Leeuwen dochter van de baas Piet de schipper en ik.
Op het ministerie van defensie werden we ontvangen door een luitenant-kolonel hij vroeg ook of ik mee wilde, weer beaamde ik dat het zo was, en hij schreef een brief waarop stond dat ik vier weken buitengewoon verlof had gekregen buiten rijkskas.
Ik weet nog dat we om zes uur aan boord moesten zijn en dat ik mijn vrouw het een en ander uit moest leggen, dat is echter allemaal goed gekomen.
Wat betreft die rijkskas daar is niets terecht gekomen, ik ben voor dat ik in dienst ben gegaan getrouwd, dus kreeg een salaris van honderd vijftig gulden per week, tijdens die reis hebben ze doorbetaald, ik heb het maar zo gelaten, je moet deze mensen niet tegen de schenen schoppen.
Na deze inleiding wil ik ter zake komen dit verhaal is natuurlijk ergens om begonnen.
Van de reis was inmiddels veertien dagen verstreken , het was op een zondag morgen om een uur of vier we lagen te drijven, ( op zondag werd er niet gevist,) het was prachtig weer toen ik werd geroepen door Leen Taal( ik weet niet of de man nog in leven is)of ik de motor wilde aanmaken,die term werd vaker gebruikt ik was verbaasd, maar er kan natuurlijk altijd wat in de weg komen,
Toen ik mij van de kombuis naar de motorkamer begaf zag ik naast de roeiboot een rubberboot liggen met ernaast drie personen, je staat dan wel even vreemd te kijken, maar er moest gestart worden en dan horen we wel verder.
Na overleg op de brug met een aantal mensen werd besloten om de dag af te wachten, Achteraf is dat misschien goed geweest, je in het donker verplaatsen roept vraagtekens op. De scheeps bewegingen werden denk ik nauwlettend in de gaten gehouden.
Inmiddels was er overleg geweest met de drie vreemdelingen en zij gaven ons te kennen dat zij in staat waren om en eind aan hun leven te maken, als wij van plan zouden zijn om hun naar het schip van herkomst te brengen. Het waren Oost duitsers toen bestond de muur nog.
Het behoeft geen uitleg wat er was gebeurd als zij waren teruggebracht.
Rond om ons zagen wij dat er veel beweging was met schijnwerpers, inmiddels waren de drie personen als vermist opgegeven en Willem Rog van het hospitaal kerkschip de hoop vroeg alle schepen om uit te kijken naar de vermiste (gevluchte) personen.
Niemand heeft gereageerd op deze oproep ook Piet niet.
Intussen was het licht geworden en zagen we dat er boven ons west duitsers lagen te halen we zijn daar heen gegaan en op praai afstand hebben de drie vreemdelingen een duitse schipper gevraagd om hun aan boord te nemen om op deze manier asiel aan te vragen.
De duitse schipper wenkte dat ze maar moesten komen
De rubberboot werd te water gelaten, ze stapten er in en roeiden naar een plek waar ze veilig
zouden zijn in hun doen en laten.
Ik hoop dat het met deze mensen in hun verdere leven goed is gegaan, het is niet controleerbaar.
Leen Rog
Geplaatst op 24-01-2007 en 1416 keer gelezen
Like dit 828 Liked